Marron Curtis Fort

Uut Wikipedia
Marron C. Fort

Marron Curtis Fort (* 24. Oktober 1938 in Boston; † 18. Dezember 2019) wier n amerikoansk-düütsken Germanist un Spezialist foar ju Seelter un ju Läichdüütske Sproake. Fort besit ju düütske Stoatsburgerskup un is truch Ferleenenge fon dät Indigenat fon ju Ostfriesische Landschaft „ienburgerde Aastfräise“. Hie woont däälich in Lier. Fort is Eerenburger fon ju Meente Seelterlound siet 13. Dezember 2004.

Akademisken Wäidegong[Beoarbaidje | beoarbaidje Wältext]

Ätter dän Internoatsbesäik in New Hampshire (USA) studierde Marron C. Fort siet 1957 an ju Princeton University do Feeke Germanistik, Anglistik, Niederlandistik, Skandinavistik un Mathematik. In dät Jier 1961 wikselde hie tou ju Universität fon Pennsylvania (Philadelphia). In dän Roome fon n universitär Uuttuuskprogram koom hie 1963 an ju Albert-Ludwigs-Universität Freiburg im Breisgau. 1965 promovierde Fort bie Prof. Alfred Senn an ju University of Pennsylvania toun Ph. D., un wäil mäd ne Dissertation uur dät Läichdüütske fon Fächt ("Beschreibung der Vechtaer Mundart", Faksimile foarhounden in ju UB Vechta).

Fon 1969 bit 1985 hiede Marron C. Fort ne Professur foar Germanistik an ju Universität fon New Hampshire inne. In disse Tied, nämmelk 1976/77 un 1982/83, uurnoom hie Gastprofessure an ju Universität Oldenbuurich. In disse Tied fäng hie sien Studien fon ju seelter Sproake un fon dät aastfräiske Läichdüütsk oun. An ju Universität Ooldenbuurich waas Fort siet 1983 Akademisken Oberroat un laitede bit tou sien Pensionierenge in dät Jier 2003 ju Oarbaidssteede Läichdüütsk un Seeltersk an ju Universität Ooldenbuurich. Siet 1982 woont hie in Düütsklound.

Prof. Dr. Marron C. Fort is Ferfoater fon n Woudebouk fon dät Seelterske un fon ju Seelter Biebel. Hie häd uk biedrain tou Bekoandhaid fon ju seelter Sproake truch Prässe, Rundfunk un Fiersjoon.

Wierke[Beoarbaidje | beoarbaidje Wältext]

Saterfriesisches Wörterbuch, 1980 Dät Näie Tästamänt un do Psoolme, 2003
Dät Woudebouk uut 1980 (links) un dät Näie Tästamänt (gjuchts).
  • Zur Phonologie des Saterfriesischen. In: Us Wurk 20, 37-41 (1971)
  • Saterfriesisches Wörterbuch. Helmut Buske Verlag, Hamburg 1980. ISBN 3-87118-401-2
  • Das Saterfriesische vor Hoche: zwei vergessene Quellen. In: Us Wurk 33, (1984).103-108.
  • Saterfriesisches Volksleben. Ostendorp, Rhauderfehn 1985. ISBN 3-921516-42-0
  • Saterfriesische Stimmen. Ostendorp, Rhauderfehn 1990. ISBN 3-921516-48-X
  • Die ferläddene Súun, der bisher älteste saterfriesische Text. In: Jahrbuch für das Oldenburger Münsterland 20, 1988:25-33.
  • Nicolaas Westendorp: “Over de Saterlanders”. In: Jahrbuch fúr das Oldenburger Münsterland 22, 1990:151-159.
  • Niederdeutsch und Friesisch zwischen Lauwerzee und Weser. In: Zwischen Schreiben und Lesen: Festschrift für Hermann Haavekost zum 60. Geburtstag. Hg. Hans-Joachim Waetjen, Oldenburg 1995:493-525.
  • Das romanische Lehnwort im Saterfriesischen. In: Fs. Århammar, (1996) 141-149.
  • Das niederdeutsche Element im Saterfriesischen. In: Neue Forschungsarbeiten zur Kontaktlinguistik. Hgg. Wolfgang Moelleken/ Peter J. Weber, Bonn, 1997:171-178 (Plurilingua XIX).
  • Niederdeutsch als zweite Sprache der Saterfriesen. In: Fries. Stud. III, 1997:83-112 (Supplement vol. 18. Nowele).
  • Das Saterfriesische. In: Horst Haider Munske (Hrsg.), Handbuch des Friesischen, Handbook of Frisian Studies, Tübingen 2001:409-422.
  • Dät Näie Tästamänt un do Psoolme in ju aasterlauwersfräiske Uurtoal fon dät Seelterlound, Fräislound, Butjoarlound, Aastfräislound un do Groninger Umelounde. Oldenburg 2003. ISBN 3-8142-0692-4
  • Saterfriesisches Wörterbuch. Helmut Buske Verlag, Hamburg 2015. ISBN 978-3-87548-723-7

Weblinks[Beoarbaidje | beoarbaidje Wältext]