De âlde Friezen is siet 1875 dät Foulksläid fon Fryslân . Dät Läid wuud skrieuwen truch Dr. Eeltsje Hiddes Halbertsma , aan fon do wäästfräiske Bruure Halbertsma . Ju Melodie is fon dät Läid "Vom hoh'n Olymp", fon Heinrich Christian Schnoor . Dät Läid wuud dät eerste Moal soangen bie dät Apstaalen fon n Toankmoal foar Eeltsje Hiddes Halbertsma in 1875 in Grou un wuud dan uk fluks dät Foulksläid fon Fryslân.
Wäästfräisk
Düütske Uursättenge
Frysk bloed tsjoch op! Wol no ris brûze en siede,
en bûnzje troch ús ieren om!
Flean op! Wy sjonge it bêste lân fan d'ierde,
it Fryske lân fol eare en rom. Refrain:
Klink dan en daverje fier yn it rûn
Dyn âlde eare, o Fryske grûn! (2x) Hoe ek fan oermacht, need en see betrutsen,
oerâlde, leave Fryske grûn,
Nea waard dy fêste, taaie bân ferbrutsen,
dy't Friezen oan har lân ferbûn. Fan bûgjen frjemd, bleau by 't âld folk yn eare,
syn namme en taal, syn frije sin.
Syn wurd wie wet; rjocht, sljocht en trou syn leare,
en twang, fan wa ek, stie it tsjin. Trochloftich folk fan dizze âlde namme,
Wês jimmer op dy âlders grut!
Bliuw ivich fan dy grize, hege stamme
in grien, in krêftich bloeiend leat!
Friesisches Blut, zieh auf! Schäume und siede,
und schlage in unseren Adern!
Hinauf! Wir besingen das beste Land der Erde,
das friesische Land voller Ehre und Ruhm. Refrain:
Klinge dann und donnere weit herum,
deine alte Ehre, o friesischer Boden. (2x) Wie auch von Übermacht, Not und See bedroht,
uralter lieber friesischer Bode .
Nie wurde das feste, zähe Band gebrochen,
das Friesen un ihr Land verknüpfte. Beugen zuwider, hielt das alte Volk in Ehre,
seine Name und Sprache, seinen Freiheitssinn.
Es stand zu seinem Wort, recht, schlicht und treu war seine Lehre,
und Zwang, von wem auch, widert ihn an. Durchlauchtiges Volk von diesem alten Namen,
sei immer auf diese Voreltern Stolz!
Bleibe ewig, von diesem grauen hohen Stamm,
ein grüner und kräftig blühender Spross!
Seeltersk Uursättenge
Seeltersk Anpaasje (So dät man dät sjunge kon)
Fräiske Bloud, tjuch ap! Skuumje un sjoode,
un slo in uus Äddere!
Uumhooch! Wie besjunge dät bääste Lound ap de Waareld,
dät fräiske Lound ful Eere und Roum. Refrain:
Kling dan un bullerje fier uumetou,
dien oolde Eere, o fräiske Gruund. (2x) Wo uk fon Uurmoacht, Nood un Meer bedrain,
uroolde ljoowe fräiske Gruund.
Nooit wuud dät fääste, toaie Beend noch breeken,
dät Fräisen an hier Lound ferboont. Fon Beegjen froamd, heelt dät oolde Foulk in Eere,
sin Noome un Taal, sin Fräidumsin .
Et stuud tou sin Woud, gjucht, sljucht un trjou wier sin Leere,
un Twoang, fon wäl ook, gjouelde him juun. Truchlauchtich Foulk fon dissen oolden Noome,
wääs altied ap düsse Foaroolden stolt!
Blieuwe euuwich, fon dissen griesen hoogen Stom,
aan gräinen un krääftig bloienden Spruut!
Du, uus fräiske Bloud, nu moast die röögje
un bruus truch uus Äddern truch! Bruus truch!
Wie wol'n dät fräiske Lound besjunge,
dät is dät bääste un so fluch. Refrain:
Klinge, jee,klinge,skäl wied in uus Buund,
dien oolde Eere, o fräiske Gruund! Wier Uurmacht un wier Nood un See uk twoangen
uus oolde ljoowe Fräisenlound,
wie Fräisen bleeuwen mäd uus Lound ferbuunden,
noit reet die fääste toaie Buund. Uus Foulk, dät duukt sik nit, dät heelt in Eeren
sin Noome, sien Toal, sin fräie Sinn.
Sien Woud goold, Gjucht un Tjoue wuden heelden,
ap froamden Twoang liet sik neen Moanske ien. Tjoutaatich Foulk mäd düssen oolde Noome,
wäs altied ap dien Oolden stolt!
Blieuw eeuwich fon düssen griese, hooge Stam
n’Sprut, die blöit un ful fon Krit, gräin Holt!
