Benutser:Heinz/Tälstere

Tälstere uut Seelterlound

Do ätterfoulgjende Tälstere sunt in do grootste Deele uursät af ättertälld ätter „Aberglaube und Sagen aus dem Herzogtum Oldenburg“, een Bouk fon Ludwig Strackerjan. Iek häbe mie deerbie dät Gjucht nuumen, een poor gans litje Seeken so tou ferannerjen, dät dät aal ap mien Määlne is, un iek hoolde sukke litje Ferannerengen uk faar legitim, uumdät dät je n oolden Bruuk is, dät do Tälstere sik aaltied wier ferannerje, so as die Täller meent, dät dät goud is.

Dät is maast in Skäddeler Taal heelden, bloot dät Tälster fon dän Pestoor un sin Koaster, dät is ap Roomelster Seeltersk, uumdät dät nit uurs weese kon, as dät dät uut Roomelse kumt: Innerdoat skrift Strackerjan, dät koom uut Skäddel, man ap Skäddeler Seeltersk riemt sik een fon do Riemsele nit: Holt un Saalt gungt nit. Dät is wäil die Gruund, wääruume Strackerjan dät, wilst hie aal do uur Seelter Tälstere ap Bupperloundsk-Düütsk uursät häd, düt ap Plat häd, Holz un Salz gung nit, man Holt un Solt. Wan dät Tälster nu uut Seelterlound kumt, dan kon’t bloot uut Roomelse weese, uumdät do kweede: Holt un Soalt, dät is bloot n gjucht litjen Ünnerskeed un kon as Riem wäil truchgunge. Dät Tälster häbe dan wäil do Skäddeler fon do Roomelster uurnuumen, un Strackerjan häd dät in Skäddel heerd. Man uumdät sik dät bie do Skäddeler nit gjucht riemde, un hie nit wisde, dät dät ap Roomelsk sik beeter riemt, häd hie’t dan ap Plat uursät (Hie skrift deer uk tou, dät dät uut dät Seelterske uursät is, so kou-wie also uutsluute, dät dät aaltied bloot ap Plat tälld wuden is.

Wäkke fon do Tälstere, do Strackerjan as Seelter Tälstere biteekend häd, sünt nit bloot in Seelterlound bikaand. Ünner do Seelter wieren je aleer fuul Honnelsmonljüüde, do deer wäil uk Kultuurgoud as Tälstere fon Seelterlound ätter buute un fon buute ätter Seelterlound wäi broacht hiede. So waas aan Uuttuusk fon Tälstere twiske Seelterlound un Aastfräislound wäil gewöönelk, un fääre häbe uk wäil Tälstersammlere as do Bruure Grimm do Tälstere wieded. Iek weet nit, in wäkke Gjuchte dät geen, un iek weet uk nit, af me dät wäil noch hääruutfiende kon, man – Uk wan düsse Tälstere nit fon Seelter Uursproang sünt, so häbe daach do Seelter ap älk fon düsse Tälstere hieren gans aainen Stämpel täid. Me moud deer bloot in dät (gans fier inne Waareld bikaande) Tälster fon do Knäppele-uut-dän-Säk, dän Gouldhoone un dän Dääsk-däkke-die kiekje: Nit bloot, dät dät uurswäin n Gouldiesel is, naa, uk do Noomen, un sogoar ju Biskrieuwenge fon dät Plaggenhuus, wier do äärme Ljüüde woonje: Dät is aal so äächt Seeltersk – do äärme Ljüüde in Seelterlound woonden je in juust sukke Plaggenhutten, do uutseegen as Skäipekoowen un dät uk maast in’t faaren ween häbe.

So sünt düsse Tälstere, uk wan do fielicht nit fon Seelter Uursproang sünt – in disse Faatenge fon Strackerjan – Seelter Kultuurgoud, dät dät wäid is, dät dät ärheelden un, wan muugelk, wier ünner’t Foulk broacht wäd. Mien litje Ferannerengen, fon do iek skrieuwen häbe, häbe oun dissen Seeltersken Charakter niks annert, die waas deer al bie Strackerjan oane.

Fon dän Knächt, die in ju Moune waas

Deer waas insen aan Buur, die hiede aan Knächt, die him do Iemen woarje skuul. Nu geen die Knächt älken Däi mäd do Iemen wääge, man hie moaste so fier, dät hie n Waain meenieme moaste, wier ap hie do Iemensküüle ap staale kuud. Man älken Däi, wan do Iemen appe Weede gunge dieden, koom aan Baar un slikkerde fon dän Huunich, wierbie hie wäil so moonich een dulle Ieme uk ferwiskede. Un uumdät die Knächt bie aan strommen Buur ounstaald waas – aan Proaler noch deertou, die kwad, hie hiede in sien junge Jiere fuul Baaren slaachted – moaste hie sik wät ienfaale läite, wo hie dät dan tou Wierk brange kuud, dän Baar tou slaachtjen. Ätter n bitje Uurlääsen koom hie ap n gouden Toacht un bigon fluks, n Gat faare in dän Disselboom tou maakjen un maakede n Kiel, die deer goud roane paasede. Ap n touken Mäiden fierde hie wier loos ätter ju Mäid wäi, wier hie do Iemen woarje wüül, un toachte bie sik: „Däälich wol iek dän Düüwelsbaar je wäil tou pakjen kriege. Hie smeerde Huunich ap dän Disselboom, un as die Baar dan koom, slikkede hie sik düssen inne Muule, dan inne Strot, bit gans truch, sodät die Diselboom bääte uut dän Baar wier ruutkoom. Deer jumpede die Knächt mädeens uut sien Häidene un sluuch dän Kiel truch dät Gat un hiede so dän Baar fangd. Man deerbie häuw hie mäd een Äkse so fäl ap dän Kiel, dät ju Äksesniede fon dän Stiel ougeen un bit ap ju Moune flooch. Nu hiede hie innerdoat dän Baar fangd, dät slaachtjen waas dan uk nit moor stuur, man wät wu die stromme Buur kweede, wan hie meekreech, dät sien Äksesniede inne Moune waas? Die Knächt moaste sik also wier wät ienfaale läite. Ätter n bitje Uurlääsen koom hie ap n gouden Toacht un bigon fluks, n hoogen Mjukshoage touhoope tou koarjen, wier hie Kool ap säidede. Un uumdät die Kool so goud mjuksed waas, groide hie gau, so gau, dät die Knächt ätter träin Deege bit tou ju Moune deer oun klieuwerje kuud. Ätter een laange Säike foont hie dan ju Äksesniede uk – man wo ferskräkkede hie sik, as hie saach, dät ju Moune sik uur dän Kool al laange wäägebiwääged hiede – so dät hie dän Kool bloot moal noch inne Fierte sjo kuud! Wät faar een Gluk, dät dät ap juu Moune masse Flaaksfäildere raat un do Mounewieuwljüüde uk Wäile hieden, dät Flaaks tou spinnen! Deer wude dan n laang Roop uut maaked, un die Knächt häuw n Peel in dän Mounegruund, wier hie een Eende fon dät Roop oun fääst knöttede, dät uur liet hie sinnich deel ap ju Äide – man wo ferskräkkede hie sik, as hie saach, dät dät Roop n goud Stuk tou kuut waas un hie deer oun uur dän Ougruund bungelde! Hie klieuwerde wier ätter boppe, un die de n poor moal boppe n Stuk ousniede un ünner oun fäästknötte, man hie saach dan ätter n Tied, as dät heele Roop ferknötted waas, ien, dät dät deertruch uk nit laanger wude. Hie hiede also neen uurse Köär, as sik dät lääste Stuk faale tou läiten. Tou sien Glük koom hie dan ap een wooke Steede inne Faan ap, wier hie sik nit dän Haals breeke kuud. Man hie fersakkede daach bit tou do Skulleren, un moaste ätter Hälpe böälkje, dät hie nit ferdronk. Dan saach hie apmoal inne Fierte n Ljaacht, wier hie sik truch dät Eed ap touoarbaidede, un deer waas dan n Mon mäd n Spoode, die kuut him dan hälpe. Un die Knächt koom mäd Äkse un Baar wier ‚ätter Huus wäi un kreech fon dän gewöönelk daach so strommen Buur sogoar noch n Lof.

Bruur Lustich (Een Tälster, dät in Seelterlound un Ooldenbuurich bikoand waas) In ju Tied, as Kristus un do Apostele noch ap ju Äide wonnelden, koom dät insen deertou, dät Kristus mäd Petrus uur Lound geen. Jo uurhaalden n äärmen Hondwierksbusse, die ap n sälgen Wäi look, un die aaskede fon him wät toun lieuwjen, hie hiede dän heelen Däi noch niks häiwed. Afwäil die Busse so gjucht as n Bruur Lälk uutsaach, broachte hie Jesum daach so toun Meelieden, dät die tou Petrus kwad, hie skuul sin Ruksäk eepenje, dät Brood deer ruut nieme un mäd dän Fraamde Mon deele. Petrus heerde ap sin Heere, deelde dät Brood, laide n Haaldeel wier in sin Ruksek un raat dän uur Haaldeel dän Busse. As die apieten hiede, wonnerden aal träin strääwich fääre un as dät Middäi wude un ju Sunne hooch an n Heemel stuud, laiden do sik ünner aan Boom toun släipen deel. Kristus un Petrus wieren uk bolde iensliepen, man die Hondwierksbusse heelt sik woak, un as hie do bee snurkjen heerde,eepende hie dän Ruksäk un noom sik dän uur Haaldeel fon dät Brood uk noch, eerste dan laide hie sik uk deel toun släipen. As do aal apwoakeden, kwad Kristus tou Petrus: „Nu wolle wie dät uurige Brood iete.“, man as hie dän Ruksäk eepende, waas dät Brood wääge. Deer kwad Kristus: „Wäl dät Brood ieten häd, skäl dät bloot bikanne.“; man neemens mäldede sik. Do wonnerden nu fääre un koomen tou n groot Waater. Kristus un Petrus koomen mäd druuge Fäite deer uur, man as die Bruur Lustich dät fersoachte fersakkede hie. Deer fräigede Kristus him: „Häst du dät Brood nuumen, so bikanne dät, dan wol iek die hääruurhälpe.“ Man juns bleeuw bie’t outällen un fersakkede aaltied japper, bit Petrus läiweloa faar him biddede un Kristus him uur’t Waater wonnerje liet. Ätters koomen jo in een groote Stääd, ju ju Haudstääd fon dät Keeningriek waas. Ju Keeningsdochter liech deer oane läip kroank un die Keening hiede bikoand maakje lät, wäl hier wier suund maakje kuud, skuul fjauer Tunnen Gould kriege; man wäl kwäd, hie waas n Dokter, un daach dät Wucht nit heelje kuud, die skuul stierwe. As do träin Wonnersmonljuude dät heerden, do kwad Kristus tou dän Bruur Lustich, hie skuul rauelk wäigunge un kweede, hie kuud dät Wucht heelje, dan skuul dät him uk lukje; man dät Gould wüülen jo sik deelje. Bruur Lustich diede, as Kristus him kweeden häd, man ju Keeningsdochter wude fon dät Middel, dät die Bruur Lustich hier raate, skienboar bloot noch läpper kroank. Deeruum skul hie toun Dood fierd wäide, un Kristus un Petrus stuuden deerbie, as hie buunen tou ju Gjuchtsteede broacht wude. Un Kristus kwad noch insen tou him: „Wolt du nu kweede, dät du dät Brood nuumen häst, dan wol iek die fon dissen Dood rädje.“;man hie bleeuw bie sien Outällen un liet sik fääre fiere. As Petrus uk dit Moal faar him biddede, kwad Kristus: „Wees man sinnich, dät wol aal noch goud wäide.“, un hie hiede dät juust kweeden, as uk al die Bifeel fon’t Kastäil koom, dän Feruurdeelde fräi tou läiten, uumdät ju Kroanke sik nu daach sjuchtboar beeterde. Bolde waas ju Keeningsdochter wier appe Beene keemen, un die Bruur Lustich kreech do fjauer Tunnen Gould, do dän Heeler toukweeden wieren.Tjou broachte hie do tou Kristus un Petrus, wierap Kristus dät Gould in fjauer Deele deelde. „Aan Deel faar Bruur Lustich, aan Deel faar Petrus un aan Deel faar mie.“, kwad Kristus dan. „Man wäl kricht dan dän fjooden Deel?“, fräigede Bruur Lustich. Kristus oanterde: „Dän kricht die, die dät Brood nuumen häd.“, wierap Bruur Lustich gau kwad: „Dät häbe iek däin.“

Noch n Tälster fon twäin Apostele, dät in Seelterlound bikoand waas. Petrus un Paulus wieren insen ap Fierd un moasten, uumdät jo Smaacht hieden, moal fon n Höid wät Brood aaskje. Die Höid deelde meeliedend mäd him, wät hie hiede, un as jo fon him Oubiskeed noomen, raat Petrus him aan Ruksäk un kwad: „Dät hier is naan gewöönelken Ruksäk, uumdät aal, wät du die deer oane wonskest, fluks deer oane lait.“ Die Höid waas deer uur gjucht bliede un geen mäd dänsälge fluks ap Wonnerenge, uum sien Gluk tou säiken. Deer böärde dät, dät hie ap aan Ieuwend in n ferlät Huus ienkeere moaste un sien Naachtleeger apslo moaste. Dät Huus waas fon Moanskene loos, man uurs waas dät wäil iengjuchted un mäd een heele Huushollenge fersäin. Die Höid geen ap Bääd, man hie kuud nit iensläipe,l un as dät juun Klokk tweelich geen, koomen aal do Düüwele uut ju Hälle sätten sik oun n Dääsk un spüüdelden Koarten. Die Höid saach dät Spil n Tied laang tou, man uumdät hie bie sien Lieuwendstied jädden spüüdelde, koom hie bolde uut Bääd faar, sätte sik mee oun dän Dääsk un spüüdelde mäd do Düüwele. Hie hiede aaltied n Bäiden fon dät Gluk weesen, un dät duurde nit laange, deer hiede hie do Düüwele aal ounuumen. Deeruur wuden do Düüwele so dul, un bigonnen, him ünner n Dääsk tou gnubjen un tou kniepen. As him dät läiweloa tou fuul wude, kwad die Höid: „Nu wüül iek, dät aal do Düüwele in min Ruksäk wieren!“ – Un fluks, as hie dät kweeden hiede,hiede sik sin Wonsk ärfild. Dan noom hie sin Ruksäk, laide him appe Gruund, haalde sik noch gau n tsjukken Knäppel un ferhäuw dät Ruksäk, dät do Düüwele deer oane läip böälkeden un hie switte moaste. Dan eepende hie dän Ruksäk, un do Düüwele koomen deer ruut un stoofen uut Huus un rieten deerbie in hiere Nood un Iele ju Doore uute Hange. Een Tied ätters koom dät deertou, dät die Höid do bee Apostele wier mätte, un Petrus fräigede, af hie wäil goud toufree waas, un wäk Gluk die Ruksäk him wäil broacht hiede. Deer tällde die Höid sien Bilieuwnis mäd do Düüwele un meende, die Ruksäk skuul him noch tou n grooten Käärdel maakje. Un as Petrus him waadende, hie skuul ap naan Fal dän wieden Wäi gunge, die tou ju Hälle fiert, uumdät him do Düüwele dät dan dubbeld touräächbitoalje wüülen, oanterde die Höid: „Dät häd niks tou kweeden: Wäl lustich lieuwet un seelich stäärft Dän Düüwel sien Reekenge ferdäärft.“ Un deermäd geenen do uutnunner. Ätter een laang Lieuwend ful fon Bliedskup stoorf läiweloa die Höid, man hie noom sin Ruksäk mee uursiede.Toufäärme geen hie ap ju Heemelsdoore uumetou, kloppede deer oun, un as Sänt Petrus fräigede wäl deer wäil faar stuude, kwad hie: „Iek bän’t.“ Deer kwad Petrus: „Die kou wie hier nit bruuke, gung du man fääre dän wieden Wäi, die in ju Hälle fierd. Die Höid noom sin Ruksäk wier ap n Pukkel un wonnerde tou ju Hälle, kloppede oun, un as die skillernde Düüwel fräigede, wäl deer wäil faar stuude, kwad hie: „Iek bän’t.“. Deer maakede die Düüwel groot Hallaam, sköätelde ju Doore twäie un böälkede mäd aal sien Kroasje, ju hie in dän Lieuw hiede, die Höid skuul sik wäägepakje, jo kuuden him hier nit bruuke; do Buulen wieren noch nit heel un aal suund, do hie him slaain hiede. So wonnerde dan die Höid noch insen tou ju Heemelsdoore un mäldede sik. Deer wude Petrus dül un skoolt un kwad, hie hiede him al moal kweeden, hie skuul gunge; hie skuul fluks ferswinne, faar him waas naan Plaats deer boppe in n Heemel. „Wan faar mie naan Plaaats in n Heemel is, ruup die Höid, dann im uk din Ruksäk wier, die mie dät Ferdierwen broacht häd.“ Petrus eepende ju Doore, noom dän Ruksäk un hongde him oun ju Heemelswooge ap. Man nu kwad die Höid: ,,Iek wüül, dät iek in min Ruksäk waas!”, un hie hiede dät juust kweeden, deer seet hie uk al deer oane, un Petrus kuud deer niks moor oun maakje.

Do Lieuwendsbloumen Deer waas insen aan Keening, die hiede träin Suune un een Dochter, un faar älk fon do Bäidene groide in dän Keeningstuun een Bloume, dät waas een Lieuwendsbloume, ju bloide un groide, so laange as dät Bäiden lieuwede, man ferwüülkede un ferweederde, sobolde dät Bäiden stoorf. Nu hilkede ju Dochter aan rieken Mon, die fier wääge woonde, un look mäd him wääge, un dät duurde heel un aal nit laange, deer ferwüülkede un ferweederde ju Bloume in dän Keeningstuun. Do seegen do bee Bruure, dät hiere Süster dood waas, un uumdät jo nit wüülen, dät hieren Swaager in siien Truur heel sunner Traast un Touspröäk bleeuw, maakeden jo uut, dät die ooldste Bruur him bisäike skuul. So reed dan die ooldste Bruur uut un sin Faar raat him hunnert Doaler Wonnerjäild mee. As die Keeningssuun een Wiele rieden waas, koom hi far n Häk, un aan Buur stuud deer jieuwnske. Deer aaskede die Rieder fon dän Buur, dät hie dät Häk eepenje skuul, man die Buur kwad. Wäl is deer faar?“ „Aan Keeningssuun“, oanterde die Rieder. „Keeningssuun mout Tol bitaalje“, kwad die Buur. „Man wo fuul?“ „Hunnert Doaler.“. Die Keeningssuun raat dän Buur sien heel Wonnerjäild. As wie wier n gouden Wäi rieden waas, koom hie wier oun n tichtsleeten Häk un aan Buur stuud deer jieuwnske, un wier aaskede hie fon dän Buur, dät hie him dät Häk eepenje skuul, un wier kwad die Buur: „Wäl is deer faar?“ Un as die Keeningssuun oanterde: „Aan Keeningssuun.“, „Keeningssuun mout Tol bitaalje!“, un ferlaangede dän Saadel fon him. Ätter een Tied kom hie oun dät trääde Häk, un moaste dän Buur, die deer jieuwnske stuude, sin Haangst reeke. So look hie dan as n äärmen Foutgunger tou dät Kastäil fon sin Swaager. Man as hie deer roane geen, saach hie sien Süster möärend ap dän Waal lääsen, un die Swaager, sätte him seedene Maanskenfäite un Hounden toun ieten faar. Un as sik die Keeningssuun wäigerde, deer wät fon tou ieten, fierde him sin Swaager truuch moorere Koomeren in aan Möärenderkäller, wier aal do Moortreewen oane stuuden, deer ünner aan Galge, een Jool un aan Bloudommer. Hier kwad die Swaager tou dän Keeningssuun: „Nu moast du stierwe, man ju Wiese, wo du stäärfst, koast du die säärm uutsäike.“. Deer köärde die Keeningssuun dän Galge, un as hie köärd hiede, so böärde dät mäd him. Deer ferwüülkede un ferweederde uk ju Bloume fon dän ooldsten Suun, un die twäide Suun look uut, uum ätter dät Skiksaal fon sin Bruur un sien Süster tou föärskjen. Hie look uut mäd n saadelden Haangst un mäd hunnerd Doalere in sien Taaske, man dät geen him juust so as sin alleren Bruur, un hie stoorf as dissen oun dän Galge, dän hie in dän Möärenderkäller fon sin Swaager köärde. As nu do tjo Bloumen in dän Keeningstuun ferwüülked un ferweederd wieren, maakede sik uk die jungste Suun ap n Wäi, die waas n Stutterbuk, man hie noom naan Haangst un neen Jäild mee, sunnern bloot sin litsjen Huund Phylax. As hie oun’t fäärme Häk koom, wier sien Bruure bee hunnert Doaler Tol bitoald hieden, stuud die Buur wier deer. Die Keeningssuun aaskede fon dän Buur, him dät Häk tou eepenjen, man die Buur fräigede: „Wäl is deer faar?“ Un as die Keeningssuun kwad: „Aan Keeningsuun“, kwad die Buur: „Keeningssuun mout Tol bitaalje.“ „Wo fuul?“ „Hunnert Doaler.“ Man die jungste Keeningssuun täide sien Stutterjen deel un ruup sin litsjen Huund mäd fääste Stämme tou: Phylax, spring du uut min Säk, spring dän Käärdel in sien Näk, bit dän kwooden Buur fluks dood, smit him in sin aainen Sood. Deer siet die litsje Huund fluks in dän Buur sien Näkke, die biddede uum sien Lieuwend un raat as Löösejäild do twohunnert Doaler, do hie do bee uur Keeningssuune ounuumen hiede. Oun do bee uur Häke geen dät juust so, die twäide Buur moaste do bee Saadele reeke, un oun’t trääde Häk kreech die Keeningssuun uk do bee Haangste fon sien Bruure tourääch. So koom die jungste stutternde Bruur, die mäd niks as sin litsjen Huund uutleeken waas, tou dät Kastäil fon sin Swaager, saach deer sien möärende Süster ap n Waal lääsen un kreech seedene Maanskenhounden un Fäite toun Ieten faarsät, un as hie dät nit wüül, moaste uk hie meekuume in dän Möärenderkäller. Uk hie wude fräiged, wo hie dan stierwe wüül, un hie kwad, hie wüül in dät Jool stierwe, man die Swaager skuul him toufäärme wiese, wo me deer sin Kop roanestopje mout. As die Swaager him dät biliekteekende uns in Kop deer so truchstatte, as dät die Keeningssuun dwo skuul, koom die Stutterbuk fluks deerwäi un traalde dät Jool, sodät die Swaager in sin aainen Möärenderkäller stoorf. Un mäd dän Dood fon dän kwooden rieken Mon wieren do bee Bruure un uk ju Süster wier tou lieuwend broacht un die Keening tou Huus wunnerde sik, as do Bloumen wier groiden un tou bloien bigonnene, man noch moor wunnerde hie sik, as aal sien Bäidene heel un suund wier ätter Huus wäi koomen.

Die tonkboare Doode. Aan Koopmon skikkede sin oankelden Suun mäd n Skip uut, in fraamde Lounde Weeren ientouhonneljen. Goud uutrusted statte dät Skip in See un hiede tou Bigin glukkelke Fierd. Man as dät een Tied loang Ünnerwäiens waas, bleeuw die Kumpas stounde, un die Skipper wiste nit moor, wier hie wäifiere skuul. Dät maakede ju Monskup uut, dät me dät Skip dän Wiend uurläite skuul, un dät duurde nit laange, dan loundede dät Skip goud un heel oun ju ängelske Kuste. Die Koopmonssuun steech oun Lound, un uumdät tichte bie ju Kuste een Stääd liech, geen hie wäi, uum sik uumtousjoon un tou fräigjen, af hie deer wäil naan Honnel ousluute kuud. Faar ju Stäädpoute saach hie een Lieke uunbigreeuwn ap dät Fäild lääsen, un meeliedend wo hie waas, fräigede hie aan Faarbiegungenden, wääruume me ju Lieke nit bigreeuwn hiede. Dissen oanterde, dät hiede aan äärmen Mon ween un hiede niks bääterlät, uum dät Grääf tou bitaaljen, deeruum hiede me ju Lieke uunbigreeuwn faar ju Stääd smieten. As nu die Keeningssuun fääre fräigede, wo hooch dan do Kosten faar n Grääf wieren, kreech hie kweeden, dät dät trüütich Doalere wieren, un hie bitaalde do trüütich Doalere, un die Mon wude wöidich bigreeuwn. Ätters geen hie in ju Stääd, un dät foont sik, dät hie deer goude Geläägenhaid hiede, wät fon do Weeren, do hie bruukte, ientouhonneljen. Wilst hie sik nu wäägen sin Honnel deer apheelt, mätte hie ap aan Däi two Wuchtere, do in Skloueräi heelden wuden, un in sien Barmhaatigaid koopede hie do bee fräi, uun uumdät do heel un aal ferlät wieren un uurs neen Hälpe hieden, un mäd Bidjen uk nit apheerden, noom hie do bee tou sik. Bolde hiede hie dän Honnel faar sin Faar mäd gouden Ärfoulch ousleeten un dät Skip kuud wier räägels fiere un loundede glukkelk wier in Huus, wier hie do bee Wuchtere loope liet un tou sin Faar geen, Reekenskup outoulääsen. Dissen fraude sik innerdoat uur ju billich ärhonnelde Weere, man hie wude dul, as hie heerde, dät sin Suun two Wuchtere meebroacht hiede, un sien Düllegaid dreeuw him so fier, dät hie sin Suun trots sein Ljoofte tou him fon sik statte. Do Wuchtere hieden sik fluks, as jo deer wieren, een Woonenge hierd un wieren deer roaneleeken un lieuweden fon’t Hondwierk, un uumdät do bee gjucht froai stikje un säie kuuden, fertjoonden jo uk fuul Jäild. As jo seegen, dät hieren Rädder so äärm un ferlät ap ju Sträite stuude, noomen jo him uut Tonkboargaid ap, un jo wieren so tonkboar, dät hie in dät Huus neen Wierk tou dwon hiede, dät dieden aal do Wuchtere. Ätter een Tied hilkede die Koopmonssuun een fon do bee, un do tjo lieuweden in dät Huus fääre, spoarsoam man toufree. Man ätter n poor Jiere, as die Koopmon fäilde, dät dät Oaler uur him koom, wude sin Sin wooker, un hie noom sin Suun, dän sein Wieuwmaanske un dät uur Wucht tou sik in’t Huus, un as die Koopmonssuun un sien Wieuwmaanske noch n litsjen Wäänt kreegen, waas in dät Huus heel un aal Skieregaid maaked. Intwiske wude dät nöödich, dät iwer een Leedenge Weeren uut ju Fraamde haald wäide, uni t wude twiske dän Koopmon uns in Suun uutmaaked, dät dissen wier een Fierd unnernieme skuul. Dätsälge Skip wude uutrusted, un die Koopmonssuun, uumdät hie sein Wieuwmaanske mäd dät Bäiden touräächläite moaste, noom touminst noch do Bielden fon hier mee. As dät Skip in See keemen waas un sowät ap ju sälge Steede ounkeemen waas, wier ap ju fäärme Fierd die Kumpas stilken steen waas, stude dissen wier stilken, un ju Fierd moaste ap goud Gluk foutsät wäide. Dät Skip wude oun een uunbikoande Kuste drieuwen, un as die Koopmonssuun oun Lound steech un in ju naie Stääd geen, deer wieren aal do Huuse mäd n swooten Douk bihonged, do Ljuude geenen in Truurkloodere un uk die Keening un ju Keeningske, do ap ju Sträite juun him koomen, hieden swoote Göitjen oun. Die Koopmonssuun fräigede dän Keening, wääruume wäil ju aalmeene Truur waas. Die Keening oanterde deer ap: „Däälich faar fieuw Jiere is mien Dochter ferswuunen, sänt dit Böärnis wäd älk Jier düsse Truur ounstaald. Do latte die Koopmonssuun dän Keening uns in heelen Hoafstoat ap sien Skip ein, uum do fon hiere Truur outoulänkjen, un Traast tou spändjen. Die Keening noom ju Ienleedenge oun, man hie waas juust in ju Kajüte fon’t Skip roane keemen un hiede een Bielde fon dän Koopmonssuun sien Wieuwmaanske blouked, deer huulde hie luud ap un ruup: „Mien Dochter, mien Dochter!“. As dan die Koopmonssuun dän Keening ferkloorde, wät dät faar een Bielde waas, un die Keening heerde, dät sien Dochter noch lieuwjen diede, deer waas een groote Bliedskup, die Koopmonssuun moaste aaltied wier näi biginne, tou tällen, wo hie ju Keeningsdochter in ju Skloueräi fuunen un wät fääre böärd waas, wo hie hier dan hilked hiede un ju him dän litsjen Wäänt appe Waareld broacht hiede, un die Keening wüül nit apheere, him sin ljoowen Sweegersuun tou naamen un him aal ju Tied tou täien. Uk waas bolde ju Truurfaawe in ju Stääd ferswuunen, do swoote Göitjen moasten fäästelke buunte Kloodere wieke un ju Bliedskup ferspratte sik uur dät heele Lound. Die Keening kuud dän foulgjenden Mäiden nit ferwachtje, wier dät Skip in See steete skuul sein Dochter tou haaljen, so oarich baadende hie faar Bigierdelkhaid, sien Dochter wier tou sjoon. Uk wees sik ap dän uur Mäiden dät Mäidenrood, as die Koopmonssuun do Säile uutsponje liet un wier oufierde. Die Keening hiede dät Skip riek mäd Skatse ful maaked un faar sein Dochter, deermäd ju gauer koom, aan Breeuw meeraat. Buute dät hiede hie, uum hier Eere tou ärwiesen, sin Minister meeskikked. Man die Minister hiede sik insen mäd dän Keening sien Dochter bislo lät, un bloot hier gau Ferswienden häd him deer oun hinnerd, dät froaiste Wieuw un do grootste Riekduumere ap ju Waareld bolde sien aain tou naamen. Deeruum haatede hie dän Koopmonssuun un soachte bloot ätter een Geläägenhaid, him uut dän Wäi tou skafjen, un as hie insen alleenich mäd him ap Däk waas, lokkede hie him mäd ferkierde Woude oun n Rant fon’t Skip un statte him oolk in’t Waater. As nu die Koopmonssuun in’t Waater fersakked waas, ruup juuns uum Hälpe un kwad, die Koopmonssuun waas in’t Waater faald, man do, do härbieronnen koomen, kuuden him nit moor sjo un kuuden him deeruum uk nit hälpe. Man dät Skip fierde fääre un loangde goud un heel in ju Heemat fon dän Koopmon oun. Die Minister löägende ju Keeningsdochter faar, hieren Mon wu bie dän Keening ap hier teeuwe, un bliede geen ju ap Skip, uum tou do bee tou ieljen. As ju nu bie hieren Faar ounkeemen waas, kwad hie, hieren Mon waas al ap ju Fierd tou hier in’t Waater faald, un hie hiede dät hier nit eer kweeden, uum hier ju Piene so laange as muugelk tou ärspoorjen. Do truurde ju Keeningsdochter, un uk die Keening truurde un kwad tou dän Minister, die fräigede, af hie ju Dochter wäil hilkje doarste, dät waas daach bloot gjucht, wan me uum dän Mon fon sein Dochter juust so laange truurjen diede as uum ju Wieuwmaanske, eerste, wan die Mon ätter fieuw Jiere noch nit tourääch waas, eerste dan doarste hie ju Keeningsdochter hilkje. Man intwiske waas die Koopmonssuun, as hie fon Däk smieten wuden waas, nit in ju See ferdronken, sunnern do Buulgen hieden him oun n fraamd Ailound späild. Dät Ailound waas wöist ferlät, naan Maanske waas deer ap, die him hälpe kuud, un hie iet wüülde Wuttele un Bäien, sien Kloodere wieren ätter n Tied gans ferrieten un fällen him fon n Lieuw, un hie liekede uurlaang moor n Diert as n Maanske. As hie Jier faar Jier so bidröiwed ap dät wöiste Ailound fäästseet, beedede hie insen tou Goad, hie skuul him fon düssen Jammer fräi maakje, un Goad skikkede him dän Mon, dän hie in Änglound bigreeuwe liet, die raat him Touspröäk un maakede him Moud, dan skikkede hie him een wiete Duuwe, ju him mäd uurnatüürelke Kroasje pakkede un uur ju wiede See tou n Keening broachte. Hier waas een groote Blieskup un Fierelkgaid, uumdät juust ju Truur faarbie waas, un die Minister skuul däälich dän Keening sien Dochter hilkje. As n Plünker ounleeken, koom die Koopmonssuun stilken in’t Kastäil un biddede uum n Glääs Wien. Dät Koomerewucht raat him uk een un as hie dät uutdronken hiede, smeet hie sin Ring in’t loose Glääs, dän hie bie ju Kaploatjoon kreegen hiede un biddede dät Wucht, dät Glääs mäd dän Ring tou ju Keeningsdochter tou brangen. Ju koande dän Ring fluks wier un liet dän Plünker kuume, uumdät ju toachte, ju kreech Ättergjucht fon hieren Mon, man wät waas ju bliede, as hie säärm lieuwend faar hier stuude. Uk die Keening wude ruupen, un die Koopmonssuun moaste aal bigjuchtje, wät hie in do lääste fieuw Jiere bilieuwed un uutsteen häd. As nu die Keening heerde, wäl Skeeld hiede oun dät Uungluk fon sin Sweegersuun, deer bistimde hie, dät die Minister säärm sein Uurdeel kweede skäl. As nu aal do Gaste uum dän Werskupsdääsk fersammeld wieren, fräigede die Keening dän Minister: „Wät häd aan Mon fertjoond, die uurs aan oolk inne See smieten häd, deermäd die äilendich in do Buulgen stierwe skäl?“. Die Minister toachte, dät geen uum n fraamden Fal, uumdät hie nit toachte, dät sin Fal bikoand wäide kuud. Hie kwad also: „Wäl dät däin häd, häd fertjoond, fon fjauer Oksen uutnunnerrieten tou wäiden.“ Deer liet die Keening sin Sweegersuun roanekuume un kwad toun Minister: „Du häst dien aain Uurdeel kweeden.“ Die Minister biddede uum Gnoade, man die Keening oanterde: „Faar uurs aan Ferbreeker hiedst du uk nit uum Gnoade bidded, un du bäst nit moor wäid.“ Deer kwad die Sweegersuun, die aaltied aan barmhaatigen Mon waas: „Die Minister is n hädden Mon un häd uk sien aain Uurdeel tou häd maaked. Iek wu faarslo, die skäl uk fieuw Jiere ap dät wöiste Ailound sitte, deer skäl hie sien Doat uurlääse, un wan hie wierkumt, wol hie sowät nit moor dwo.“ So bistimde die Keening dät dan uk. Man ju wier bienunnerkemene Famielje fierde een laang Fääst ful fon Bliedskup uk die oolde Koopmon un dät uur Wucht wude in’t Lound haald un fierde mee, un jo lieuweden, älken faar sein Tied, bliede mädnunner in dät Kastäil.

Fon Dääsk-däkke-die, Gouldhoone un Knäppele-uut-dän-Säk (Een wied bikaand Tälster in ju Wiese, as me sik dät aleer in Skäddel täld häd) Deer wieren insen twäin Bruure, do hieden nit fuul Jäild, man do hieden daach n bitje wät mädnunner fertjoond. Die allere hiet Aljet un die jungere hiet Weed. Deer kwad Weed tou Aljet: „Wät wolle wie dwo mäd dät bitje Jäild, dät wie touhoope fertjoond häbe? Dät so lääse tou läiten, deertou is dät tou fuul, un dät ap Raante tou dwoon, deertou is dät tou min.“ Deer kwad Aljet tou Weed: „Waast du wät, wie wolle in ju Lootjeräi spüüdelje. Winne wie deer dät groote Lot mäd, dan wolle wie dät Jäild deelje un sünt bee rieke Ljüüde, sätte älk n groot Huus ap un nieme uus een rieke Wieuwmaanske roane: Hoho! Wo skäl’t deer man ougunge!“ Deer kwad Weed: „Jäi, dät läit uus dwo, beeter weet iek dät uk nit.“ Nu spüüdelden jo bee in ju Lootjeräi un wonnen wuddelk dän allergrootsten Träffer. Man wät diede Aljet deer? Hie hiede dät Lot kreegen, un so kuud hie uk dät Jäild haalje, man hie raate Weed niks deerfon ou un biheelt aal faar sik. Aljet waas nu so riek as die Buur ap n Diek, un Weed waas so äärmas een Luus, hie hiede niks un kreech niks. Aljet baude sik n froai, groot Huus, un nu wüül hie uk hilkje un kreech een flugge, rieke Wieuwmaanske, un as ju Weerskup waas, deer hiede hie fuul rieke Ljüüde ju Ienleedenge aptwongen, man sin Bruur Weed heel un aal nit. Man Weed geen daach wäi in sien ferrietene Göitjen, man wät skuul hie dwo? Hie hiede neen beetere. As Aljet sin Bruur so truch dät Finster fon fier kuume saach, kwad hie tou sien Bräid: „Goad sien Kjuus, deer bääte kumt min Bruur Weed un is so ferrieten in sien Göitjen, die duurt hier nit wäikuume, dän mout iek juunkuume un wät brange, deermäd hie bloot wääge blift. Hie noom twäin Skinken un koom deermäd juun sin Bruur. „Weed, wier gungst du wäi?“, fräigede hie him. „Tou dien Weerskup.“ „Tou mien „Weerskup mäd dien ferrietene Göitjen? Oolde Sakkebukse, deer häst du twäin Skinken, deermäd gung toun Düüwel un blieuw mie fon mien Weerskup.“ Weed kuude nit uurs as wääge tou gungen, un Aljet geen tourääch tou sien Bräid un dönsede as n nochtern Koolich. Weed waas al laange ferhilked mäd een Wieuw,so äärm as Lazarus, un hiede sik uk een Hutte apsät uut Plaggen ap ju Wiese as een Skäipekoowe, deer oane wieren nit moal Finstere; Brood hiede hie neen, man Bäidene nouch. Weed geen nu mäd sien Skinken ferträitelk wääge un kwad tou sik säärm: „Gunge iek nu fluks toun Düüwel af toufäärme ätter Huus wäi? Man hie saach tou Huus niks tou dwoon un toachte: „Gunge iek nu mäd mien Skinken ätter Huus wäi, dan iete do Bäidene deerfon so gau, dät jo kroank wäide, dan häbe iek niks faar dän Düüwel; ljauer wol iek stilken faarbiegunge un fluks tou dän Düüwel, moal kiekje, wät die oolde Knubbe mie deer wäil faar reeke wol.“ Nu geen hie stilken oun sien Huus faarbie un ätter n Düüwel wäi. As hie träin Deege geen waas, biduurde hie dät al; hie hiede Bläisen oun do Fäite un Hunger as n Wulf, hie waas koold as een Poage un trilde as Bjunt in n Waaterpoul. Deer saach hie aan grooten Busk faar sik un toachte, in dän kuud die Düüwel wäil woonje. As hie in dän Woold roanekoom, deer wude die Woold je laanger je tjüüsterger un toulääst so tjüüsterch as aan Boolke. Deer saach min goude Weed inne Fiergte aan Mon faar sik gunge, ap dän geen hie mäd Iele tou, un as hie him raakede, fräigede hie him, wier hie wäi wüül. „Bloot n Antje Wäis, man wier wolle Jie wäi?“ „Och“, oanterde Weed, „Iek wüül bloot toun Düüwel.“ „Toun Düüwel? Wät wolle Jie dan deer?” ,,Dän wüül iek twain Skinken brange.“ „Wierfaar?“ „Faar niks un wier niks.“; Un nu tällde hie him ju heele Skichde, wo him sin Bruur n Säk ferkooped hiede, wo hie him nit ap ju Weerskup häbe wüül un wo hie him do bee Skinken raat hiede un him kweeden hiede, hie skuul deermäd toun Düüwel gunge.Deerbie saach hie him stilken oun un määrkede wäil, dät hie aan Haangstefout hiede. „Wät kikst du mie so oun?“, fräigede die Mon.“Och, niks, iek wüül Jou bidje, af Jie mie nit kweede wolle, wier die Düüwel woont?“ „Deer kuume Jie fluks oun n gjuchten Mon, die Düüwel bän iek säärm, wolle Jie mie nu mien Skinken reeke?“ Weed raate him do bee Skinken un die Düüwel kwad: „Iek biduurje , dät din Bruur die aan Säk ferkooped häd; Iek sjo, du häst n goud Haat un skääst uk wäil wät tourääch kriege: Wan aan wäl wät rakt, un die uur rakt deer niks juun, dät kon nit bistounde. Kiek, deer häst du aan Hoone, un aaltied, wan du tou him kwäst: „Hoone, skräiw!“, dan lait hie die n froaien blonken Dukaate; man aal fjaueruntwintich Uuren mout me dät touminst insen kweede, uurs rakt hie n Fjuur fon sik, dät nit tou läskjen is, bit aal oubaand is. Weed geen nu mäd sin Hoone wääge un waas so bliede as n Plünker, die n Träier kricht. As hie juust dän Düüwel uut do Oogene waas, deer fersoachte hie dät moal – un gjucht! Deer koom n Dukaate die noch so froai waas. Deer geen dät oun een Hooneskräiwen un Hooneskräiwen, bit hie do Taasken ful hiede. Nu kuud hie in aan Däi nit dän loangen Däi bit ätter Huus wäi kuume un moaste Ünnerwäiens in n Weershuus blieuwe. Toufäärme wüül him die Weerd nit bihoolde, hie toachte, Weed hiede neen Jäild, uumdät hie in sukke ferrietene Göitjen geen un hie geen faar Wuurigaid so stieuw, juust so as n Haangst, die fernäild is. Man as Weed him een Houndeful Dukaaten wiese kuud, der biheelt hie him jädden. „Wät Düüwel!“, toachte die Weerd, „Die Käärdel gungt in sukke ferrietene Göitjen, drächt n Hoone mäd sik un häd masse Jäild. Wät säildsoam. Dät mout ünnersoacht wäide, wo die Käärdel oun aal dät Jäild keemen is. Deeruum gjuchtede hie dät ein, dät Weed een Koomere aleenich kreech, wier oane hie iete kuud. Weed fodderde sin Hoone mäd dät bääste fon sien Ieten, un as do bee apieten hieden, strookede un aapede Weed sin Hoone un kwad tou him: „Hoone, skräiw!“, un kiek:Die Hoone bigon tou skräiwen un laide een blonke Dukaate.Dät kreech die Weerd truch dät Kaaigat juust tou sjoon. „So lapt dät also.“, toachte hie, „Dät skäl naan Blienden blouked häbe.“ Hie ron tou sien Wieuwmaanske un fräigede hier uum Räid, wo me dän Hoone wäil kriege kuud. Ju kwad: „Wie häbe je juust suk n Hoone, die juust so uutsjucht; dän nim man un fertuuskje him mäd dän Fraamde sin Hoone, wan die Fraamde ap Bääd lait un släpt. Un dät diede die Mon, un neemens waas blieder as hie. As Weed wier ap do Beene waas un hiede sien Glach bitaald, geen hie wääge un wist uurs niks, as dät him sin aainen Hoone inne Näkke seet. Un mädeens koom him dät inne Brainge, un as dät do Bäidene dwo, so bloot uut Näiskieregaid, wüül hie sjo, af sin Hoone wäil sin Tjoonst noch diede un kwad: „Hoone, skräiw!“. Man buute n litsjen Köätel laide die Hoone niks. Deer wude Weed dül un ron fluks toun Düüwel un kwad tou him: „Du oolde Knubbe, mäd dissen Hoone häst du mie n froaien Säk ferkooped, dän wol iek nit häbe. Die lait je bloot Köätel.“ Die Düüwel wüül dät fluks insen wröigje, man gjucht, deer koom wier bloot aan Köätel. Deer kwad die Düüwel: „Dät äärget mie, dät du suk aan Säk ferkooped kreegen häst, man du skääst nit kweede, du wierst bie mie tou kuut keemen; iek häbe noch aan Dääsk, dän wol iek die reeke.“ As Weed dän Dääsk saach, kwad hie: „Wät skäl iek dan mäd dissen oolden rikrakkergen Dääsk; die is dät Meeniemen je nit wäid, un dät waas uk suk n Dääsk, wäl him ounsaach, hied him nit meenuumen. Deer kwad die Düüwel: „Nim him man, die Dääsk is goud; hie is wäil n bitsjen littik, man du koast him uutnunnerluuke, so groot as du wolt, du koast deer duusend Gaste oun sätte, wan du oun’t Eende n bitje ounfaatest un lukst. Dan koast du kweede: Dääsk, däkke die! – un fluks stounde deer alle Soarten Ietelsweere uut ju heele Waareld ap, un dät rakt niks tou Ieten, wät du dan ap düssen Dääsk nit fiende koast. Un wan du naan Smaacht moor häst, dan kwäst du: Dääsk, däkke die ou! – dan is it aal wier wääge, dan koast du din Dääsk wier touhoopeskuuwe un meenieme.“ „Nu, wan’t so is, dan nieme iek him mee; Uurs brange iek him die wier. Weed noom dän Dääsk ap ju Näkke un look deermäd wääge. Bolde kreech hie Smaacht.,,Allerbääst“, kwad hie tou sik säärm, „Nu häst du din Dääsk, wät skuulst du Smaacht liede?“ Hie look also sin Dääsk uutnunner, kwad: „Dääsk, däkke die!“, un deer waas Hannesoppe un masse Gräinieten un alle Soarten Flask un Späk un Wien so fuul as hie noch sieläärge nit blouked hiede. Hie iet so fuul, as hie kuud, dan gjuchtede hie apmoal sein Haat so gjucht ap un kwad „Dääsk, däkke die ou!“, skoof dän Dääsk wier touhoope un geen wier in dät Weershuus, wier hie ju lääste Naacht sliepen hiede, uumdät hie ünner dän blauen Heemel nit släipe kuud. As die Weerd him wier saach, un Weed kwad, hie wüül bloot släipe, Ieten hiede hie nouch mee, toachte hie: „Hm, deer is wier wät tou maakjen, wät wol die dan mäd suk n rikrakkergen Dääsk?“ Un as Weed in sien Koomere waas, keek die Weerd truch Kaaigat roane un saach, wo Weed dän Dääsk truch ju heele Koomere uutnunnerlook un kwad: „Dääsk, däkke die!“, un wier waas aal drap. As die Weerd saach, dät dät suk n roaren Dääsk waas, un Weed sien Ieten däin hiede un juust kweeden hiede: „Dääsk, däkke die ou!“, deer ron die Weerd tou sien Wieuwmaanske un fräigede hier uum Räid, wo me wäil an dissen Dääsk kuume kuud. „Uus Naaber häd daach juust suk aan, loop gau, koopje him dän ou, dan wolle wie do bee fertuuskje, wilst die fraamde Mon släpt. So dieden do dät dan uk. As Weed ap n foulgjenden Mäiden apstuude, geen hie wääge un wiste uurs niks, as dät hie sin aainen Dääsk hiede. As hie Ünnerwäiens moal Smaacht kreech, kwad hie: „Dääsk, däkke die!“, Man niks koom. Hie wier ap dän Düüwel oun, as wan hie Pieper inne Iers hiede, un skoolt him läip uut. Deer kwad die Düüwel: „Dät äärged un bidröiwed mie daach, dät du al twäie aan Säk ferkooped kreegen häst, man nu kum oun, kiek, deer häst nu suk n äächten Säk, deer oane sunt Knäppele, dän wol iek die reeke, uurs häbe iek niks moor. Wan du dän Säk bloot eepenst af kwäst: Knäppele uut dän Säk! –fout kuume do Knäppele ruut un slo aal, wät him deertwiske kumt, un so laange, bit du kwäst: Knäppele in dän Säk! – Wan nu wäl is, ap dän du dül un ful bäst, af wan die aan wät wol, dan eepenje eenfach din Säk un kwä’: Knäppele uut dän Säk! –dan skääst du sjo, wät Hauen is.“ Nu geen Weed mäd do Knäppele wääge, man so bliede waas hie nit, as hie do Moale in’t faaren ween hiede, uumdät hie toachte, do Knäppele wieren faar him nit so goud as die Dukaatenhoone un die Dääsk-däkke-die! Sieuwns koom hie wier in sien oold Weershuus oun. Nu hiede hie noch masse Jäild inne Taaske, man Ieten moaste hie häbe, uumdät sin Dääsk je wääge waas. Hie liet sik Ieten tougjuchte maakje, un wilst hie eet, keek die Weerd wier truch Kaaigat un toachte, dät skuul wier wät reeke. Weed eet mäd Lust , man faar dän Weerd böärde niks.As Weed ap Bääd geen, kwad hie toun Weerd, hie skuul him nit in n Säk kiekje. Man die Weerd kuud dät bolde nit ferwachtje, bit Weed iensliepen waas. As hie nu meende, dät dät so fier waas, un tou dän Säk geen un him eepende, man wo böälkede hie, as him do Knäppele ap n Pukkel dönseden! Sien Wieuwmaanske un do Tjoonste koomen häärbieronnen un meenden, hie hiede Haals un Beene breeken, man as jo koomen, koomen him uk do Knäppele ap n Pukkel, un jo böälkeden, dät Weed uut Bääd koom un fräigede, wät böärd waas. Deer kwad dät Wieuw: „Stjuurje daach dien Knäppele, wie wolle die Hoone un Dääsk jädden wier reeke.“ „Och, so is dät“, kwad Weed, „Wan Jie Hoone un Dääsk häbe, skällen Jie nu noch wät drap häbe“, un liet do Knäppele fääre knäppelje, bit dät him säärm tou fuul wude un hie kwad: „Knäppele in dän Säk.“ Deer ap geenen jo un haalden him dän Dääsk un dän Hoone wier. Nu hiede hie aal mädnunner, un Weed fraude sik grääsich. Ap n foulgjenden Däi, smäidens, geen Weed ätter sien Huus wäi, dän Hoone ünner n Ierm, Dääsk un Säk ap ju Näkke. Ünnerwäiens liet hie dän Hoone noch een hoolige Stiege moal skräiwe un mätte dan uk sien Wieuwmaanske. Man ju bigon, läip tou böälkjen un tou skeelden un kwad: „Dät is nu al die säkste Däi, dät du uut Huus bäst, un me weet nit, wier wäi du stäuwen af flain bäst, un nu kumst du mäd sukke duume Dingere, mäd n Hoone un n rikrakkergen Dääsk un mäd n Säk, deer oane häst du je wäil Bunken, du oolde Sakkebukse, du bäst je wäil nit gjucht inne Brainge, do du so laange uut Huus blifst un kwäst nit moal, wier du wäi gungst, un iek mout sitte un Hunger un Ferträit liede mäd do Bäidene.“ Deer fäng Weed oun un kwad: „Nu swiege moal, häst nu nouch baald.Dät sünt sukke duume Dingere nit, as du meenst, paas ap, du skääst dät fluks sjo.“ Deer liet hie sin Hoone skräiwe un toun Dääsk kwad hie: „Dääsk, däkke die!“ Man as ju Wieuwmaanske dät saach, do blonke Dukaaten un aal do Ietelsweeren, deer jumpede ju faar Bliedskup ap un sluuch do Hounden uur’t Haud touhoope un wiste n Tied nit wät ju kweede skuul, dan kwad ju: „Wo ap Goddes Waareld bäst du deer tou keemen? Nu sünt wie je ap insen riek, wan die Hoone aaltied so däd.“ „Jäi“, kwad Weed, „so däd hie älk moal“, un liet dän Hoone so laange skräiwe, bit jo dät Jäild nit moor tälle kuuden; jo bruukten deer een Mäite faar. Man jo hieden – Goad beeter’t! – naan Skäppel, deeruum moasten jo hieren litjen Wäänt, die hiet Kniljes, wäiseende toun Bruur Aljet, dät die him n Skäppel leene skäl. „Wät, Düüwel!“, toachte Aljet, „Wät häd min Bruur Weed dan toun meeten? Aan, die niks häd, wät wol die meete? Dät wol iek wiete.“ Also smeerde hie wät Pik ap n Boudem fon dän Skäppel, raat dän Skäppel dän Wäänt mee un kwad: „Man brangt mie dän Skäppel fluks wier, wan jie kloor sünt.“ As Kniljes wier ätter Huus wäi koom, mieten do dät Jäild ou, un as jo kloor wieren, kwad die Wäänt: „Aljet Oom häd kweeden, iek skuul him dän Skäppel fluks wier brange.“ „Dan loop“, kwad Weed, „un kum glieks wier!“ As die Wäänt mäd dän Skäppel ätter Aljet sin Huus wäi koom, waas dät fäärme, dät Aljet diede, dät hie in dän Skäppel keek, un saach deer noch een hoolige Stiege Dukaaten oane klieuwje. „Wät, Satan, Kniljes, häd din Faar meeten?“ „Luuter Dukaaten“, oanterde Kniljes. „Luuter Dukaaten? Wo ap Goddes Waareld is hie deertou keemen?“ „Do lait uus Hoone.“ „Jou Hoone?“ ,,Jäi, uus Hoone.” ,,Wo häd hie dän kreegen?” Deer fäng Kniljes oun tou tällen un tälde him aal, wo sin Faar dän Hoone kreegen häd, wo die Weerd Weed dän Hoone un dän Dääsk ounuumen häd, kuut, hie tälde dät aal, wo dät so keemen waas. ,,So also”, toachte Aljet, ,,Dät skäl naan Doowen heerd häbe!”. Een, two, tjo, n Swien bie’t Haud nuumen, slaachted un do Skinken ousnieden, uumdät hie naan Skinke moor hiede, uumdät do, do Weed nit kreegen hiede, aal ap ju Weerskup apieten wuden sünt, un deer mäd dan ätter dän Holtbusk wäi, dän Kniljes s dän Apänthoold fon dän Düüwel biteekend hiede, un, mäd Ärfoulch. As Aljet nu ätter dän Düüwel wäi koom, fräigede dissen, wät hie wäil mäd do bee Skinken wüül, do hie in ju Näkke hiede. „Iek wol do dän Düüwel brange“, kwad Aljet. „Wät skäl hie dan deer mäd?“ „Iek wol do him bloot skoanke.“ „Wan aan wäl wät rakt, un die rakt deer niks tourääch, dät kon nit bistounde“, kwad die Düüwel, „kwä’ mie bloot, wät iek die skoanke skäl.“ „Och, wan iek nu daach wät häbe skäl, dan reek mie daach suk n Hoone, as du dän min Bruur Weed raat häst.“ „Kiek, deer häst du aan“, kwad die Düüwel, luuk aan uut dät Hoamed un raat him dän, man hie kwad nit deerbie, dät hie Fjuur fon sik rakt, wan me him nit aal fjaueruntwintich Uuren skräiwe lät. Nu geen Aljet deermäd ätter dät Weershuus wäi un toachte, die Weerd skuul him dän Hoone nieme, deermäd hie uk dän Dääsk kreech, dän Hoone kuud hie him je aaltied wier uutknäppelje. Aljet bie’t Weershuus bit tou n foulgjenden Mäiden un meende, die Hoone waas nu uuttuusked, man naan, die Weerd hiede deer niks oun däin, uumdät hie Nood faar do Knäppele hiede. Aljet liet sin Hoone skräiwe, man dät waas noch juust die sälge.Nu hiede die Weerd je juust suk aan Hoone noch, dän koopede hie him ou un geen deermäd toun Düüwel un skoolt him läip uut, dät hie him so läip n Säk ferkooped hiede, die Hoone wüül je heel un aal nit skräiwe. „Jäi“, kwad die Düüwel, „wät skäl iek die nu skoanke?“ „Och, reek mie suk aan Dääsk, as du dän min Bruur Weed raat häst.“ „Sjuch, deer häst du aan.“, oanterde die Düüwel un raat him aan oolden rikrakkergen Dääsk, un Aljet geen deermäd wier tou dät Weershuus un toachte: „Dän Dääsk tuuskje do mie seeker uut, so kriege iek dan uk do Knäppele, do wol iek daach so jädden deertou häbe.“ Man dän Dääsk fertuuskeden do uk nit, un hie moaste sik juust so dän ferkierden Dääsk koopje, as hie dän ferkierden Hoone kooped häd. Deer geen hie mäd ätter dän Düüwel wäi un fäng wier oun tou skeelden, un die Düüwel raat him uk aan Säk mäd Knäppele, man kwad nit deertou, dät me uk kweede kuud: „Knäppele in dän Säk!“ – un dät hiede Kniljes uk nit kweeden. Nu waas Aljet gjucht bliede, dät hie do tjo Deele juust so goud as sin Bruur hiede, un ron deer mäd ätter sien Wieuwmaanske wäi, un kwad: „Wäk Gluk! Iek häbe aal tjo Deele juust so as min Bruur Weed. „Wät is dät faar aan äädlen Hoone un wät faar aan gouden Dääsk, un do Knäppele, do sünt dät bääste fon aal, wan me bloot kwäd , Knäppele uut dän Säk – dan kuume --- Goddes Kjuus, deer sünt do je al!“ Un nu do Knäppele oun’t Hauen ap dät Wieuw un him, dät jo faar Nood nit wisden, wier jo wäi skuulen. Daach ronnen do faar Skräkke ätter Weed wäi, uumdät jo säärm do Knäppele nit stjuurje kuuden. „Bruur, hälp! Bruur, hälp!“ Jo slo uus dood!“, ruupen jo al uut ju Fierte. „Düüwel, wät is deer tou dwoon?“, toachte Weed, die fon aal niks wisde. „Weed, hälp! Weed, hälp!“ As jo läiweloa koomen toachte hie, hie kuud daach wäil düsse Knäppele uk stjuurje, un kwad: „Knäppele in dän Säk!“ Deer heerden do Knäppele ap tou sloon un kroopen tou Weed sien Knäppele in dän Säk. „Wo sünt jie dan oun do Knäppele keemen?“, fräigede Weed, un deer fängen jo oun, tou tällen, wo dät aal waas, un as jo insen apkeeken, seegen jo, dät hier Huus in Bround stuude, uumdät hieren Hoone fjaueruntwintich Uuren nit skräiwen diede; Aljet hiede ieuwn toacht, hie kuud him in Huus noch nouch skräiwe läite. Nu waas Weed riek un Aljet äärm, aal waas him oubaadend, uk die Hoone un die Dääsk; Un wan dät nit uurs wuden is, dan is it uk noch däälich so, un die’t toulääst fertälld häd, die lieuwet noch.

Rott sin Fädder Deer waas insen aan äärmen Mon, die hiede niks tou breeken un niks tou bieten. Truurich geen hie insen uur’t Fäild, deer koom aan griesen Mon juun him, die fräigede, wääruume hie so truurich waas. Die Äärme tällde him sien Nood, deer kwad die griese Mon: „Iek wol die wäil hälpe, man du moast mie toukweede, dät du die fon nu oun as Rot sin Fädder biteekenje wolt un lieuwje wolt as een Fäi, du duurst die nit keeme un nit waaskje un iete moast du mäd dien Hounden. Kwäst du mie tou, dät aal tou hoolden, tjo Jiere laang, so skääst du so fuul Jäild häbe, as du bloot wolt, un laanger as tjo Jiere hougest du dän Kontrakt nit tou hoolden.“ Man die oolde griese Mon waas die Düüwel, daach kwad die Äärme tou, uumdät him uurs naan Wäi eepenstuude. Hie geen in ju Stääd un koopede sik Linnen un liet Säkke deer uut maakje, so groot as Bääduurträksele, do wonskede hie sik ful Gould, un gjucht, mädeens wieren aal ful fon luuter Gouldstukke.Man uumdät hie sik nit keemen un uk nit waaskjen diede, saach hie so aainsk uut, dät me bong faar him wäide kuud, un neemens wüül him in sein Huus apnieme. Läiweloa died dät daach aan Weerd, die dät Jäild grääsich jädden liede kuud un saach, dät die smeerige Mon deer fuul fon hiede. Ätter laange Tied koom tou dän Weerd aan Greeuwe, die diede Jäildkröäk lieden un fräigede dän Weerd, af hie him wäil uut disse Nood hälpe kuud. Die Weerd kwad: „Iek häbe neen Jäild, man iek häbe deer een Koomere ferhierd oun aan Mon, die häd fuul Jäild, man die is so smeerich, dät iek Jou nit tou him brange mäi.“ Die Greeuwe kwad: „Dät maaket mie niks uut, brangt mie man tou him.“ As die Greeuwe nu tou Rott sin Fädder koom, kuud him dissen so fuul Jäild leene, as hie häbe wüül, un wude fon dän Greeuwe uut Tonkboargaid toun Ieten ienleeden. Ap n foulgjenden Middäi geen Rott sin Fädder, smeerich, as hie waas, tou dät Kastäil, deer waas uk al die Dääsk däkked un do Gaste fersammeld, un uk do Dochtere fon dän Greeuwe wieren deer. As dät oun’t Ieten geen, un ju Soppe apdrain wude, deer biddede Rott sin Fädder do uur Gaste, jo skuulen sik toufäärme nieme, un as sik aal wät nuumen hieden, deer noom sik Rott sin Fädder dän Pot, un dronk deer as n Swien sin Deel fon ju Soppe ruut. Uk dät uur Ieten eet hie mäd Hounde.As ju Mäiltied faarbie waas, fräigede hie ju ooldste Dochter, af ju wäil hilkje wüül. „Jäi.“, kwad ju. Af ju him wäil häbe wüül? „Naa!“, kwad ju. „Wääruume nit?“ „Uumdät iek Jou nit liede mäi.“ Nit beeter geen him dät bie ju twäide Dochter. Man ju jungste kwad „Jäi.“, un deer tuuskeden do hiere Ringe uut un Rott sin Fädder kwad, dät hie bolde wierkuume wüül. As nu do tjo Jiere faarbie wieren, kännigede Rod sin Fädder dän Kontrakt. Deer wude die Düüwel dül un ferlaangede faar älk fon do tjo Jiere een Seele. „Dät wol sik fiende“, kwad Rott sin Fädder, dan geen hie in ju Stääd, uum sik boartje tou läiten. Die fäärme Boartskeerder, tou dän hie geen, wüül dät nit dwo, uumdät die Boart so smeerich un uunkaamd waas, man die twäide, dän hie fräigede, die diede dät, un dän raat hie toun Loon uk een groot Gouldstuk. Deer geen die fäärme Boartskeerder wäi un sneet sik säärm mäd sien aain Saaks dän Haals ou, dät waas ju fäärme Seele faar dän Düüwel. Man dät kummerde Rott sin Fädder nit, die putsede sik toun fainen Heere hääruut un geen wier ätter dät Kastäil fon dän Greeuwe wäi. Deer waas wier een groote Sälskup, un hie wude ienleeden toun ieten, man neemens koande him wier, un nu eet hie uk as aal do uur Ljüüde. Ätter ju Mäiltied fräigede hie ju ooldste Dochter, af ju wäil hilkje wüül. „Jäi“, kwad ju. Af ju him wäil häbe wüül? „Jäi“, kwad ju. „Wääruume dät?“ „Uumdät iek Jou wäil liede mäi.“ Man hie kwad deer ap: „Man iek mäi Jou nit liede.“ Juust so geen dät bie ju twäide. As hie ju jungste Dochter fräigede, kwad ju „Naa.“ „Wääruume nit?“, fräigede hie tourääch. „Uumdät iek al kloor mäd uurs aan bän.“ Deer wees hie sin Ring un kwad, dät hie die sälge Mon is, mäd dän ju al kloor is, un deer waas een groote Bliedskup in’t Kastäil – Bloot nit bie do bee uur Wuchtere, do sik uur hiere Duumhaid äärgeden, dät jo aleer naa kweeden hieden, un sik in hiere Ferträit säärm ferseepen häbe, un dät wieren dan do uur bee Seelen faar dän Düüwel.

Hans Baar (Uut Skäddel) Deer waas insen een Wieuw, ju hiede aan tommen Baar, un ju waas so fertjout mäd him, dät ju toulääst noch n litsjen Wäänt fon him kreech. Uumdät die Wäänt n Baar as Faar hiede, naamde ju him Hans Baar. As Hans aller wude, wude hie so stäärk un uk rebälsk juun hier, dät ju him wäägejaagede, un hie moaste sjo, wo hie sik truchslo kuud. Hie geen in ju Stääd un fräigede allerweegense, af hie as Knächt tjoonje kuud, man uumdät hie so lälk uutsaach, kwad älkunaan: „Naa.“ Toulääst, as hie bolde truch ju heele Stääd ronnen waas, koom hie tou aan beeteren Mon, die ju swoote Kunst ferstuude, un dän fräigede hie, af hie wäil aan Knächt bruuke kuud. „Jäi, kwad die, wan du nit leese un nit skrieuwe koast, dan kon iek die wäil bruuke.“ „Leese un skrieuwe?“, fräigede Hans, „Wät faar een Tjuuch is dät? Kon me dät iete?“ Leese un skrieuwe kuud hie goud, man hie määrkede wäil, dät die Mon suk aan nit bruuke kuud, deeruum staalde hie sik so duum. As jo nu uur dän Loon mäd eenuur tou hielten, kwad die Mon tou him: „Kum, Hans, nu wol iek die uk dien Wierk wiese“, un geen mäd him in een Koomere un broachte junner een gjucht groot Bouk häärfaar un wees ap dät Bouk: „Moor häst du nit tou dwoon, as dit Bouk skier tou hoolden; man du moast dät alle Deege oustuuwe.“ „Gjucht goud“, kwad Hans, „dät skäl böäre.“ Man nu stuude in dät Bouk uurs niks as ju swoote Kunst. Hans bigon tou bleederjen, skier tou maakjen un tou leesen un leerde fon do Kunste so fuul, dät hie dät al juust so goud kuude as die bääste, un dät aal eer sin Boas wies wude, dät hie leese kuud. Nu waas Hans insen flietich bie’t Leesen, as die Heere in ju Koomere koom. Die Mon, as hie dät saach, ferwonnelde sik fluks in aan Wulf, uum Hans aptoufreeten. Man die ferwonnelde sik in aan Baar, die Heere ferwonnelde sik nu in aan Leeuwe un Hans, uumdät hie nit wisde, wäk Diert aan Leeuwe wäil twinge kuud, ferwonnelde sik in een Stuk Roagesäid, die Boas fluks toun Hoone, uum Hans aptoupikjen, man deer waas Hans al aan Foaks, un beet sin Boas ju Kääle truch. Nu waas sin Boas dood. Hans maakede sik wier toun Maanske un ielde, dät hie wääge koom, dät tjukke Bouk ünner dän Ierm, eer do uur Tjoonste wies wuden, wät böärd waas. Nu heerde hie, dät oun uurs een Steede uk aan waas, die ju swoote Kunst ferstuude, un die, wan hie sien Tjoonste al een Tied häiwed häd, un dän Loon reeke moaste, do eenfach möärende. „So, so“, kwad Hans tou sik säärm, tou dän mout iek uk moal gunge un sjo, af iek dän Käärdel dät nit uutdrieuwe kon!“ Hie geen also wäi un – een, two, tjo – hielten do bee uk uur dän Loon mäd eenuur tou. As die Boas him nu een Tied laang häiwed hiede, koom ju Tied, as Hans sin Loon kriege skuul, un faar dän Boas waas dät nit stuur, sik wät tou uurlääsen, wo hie Hans doodje kuud: Hans hiede sik him so ferhierd, dät hie stoorf, wan hie aan Bifeel fon dän Boas nit uutfiere kuud. So kwad him die Boas sieuwns, hie skuul aan biteekenden Boom smäidens uum Klokk aachte faar ju Huusdoore häbe. Aal do uur Knächte, do Holt haalje moasten, sponden heel ädder oun; man Hans bleeuw noch rauelk lääse un stöörde sik oun niks. Deer kwad aan Knächt tou dän uur: „Uus Hans wol dät däälich dät Lieuwend kostje, hie kon je uunmuugelk uum Klokk aachte al mäd dän tsjukken Boom faar ju Doore stounde.“ Hans fon’t Bääd ou, do Haangste faar dän Waain un ätter ju Steede wäi, wier die Boom stuude. As hie tou dän Busk koom, hieden do uur al dät Holt ap n Waain. Hans pakkede sin Boom oun, riet him mäd Wuttele un smeet him ap dän Waain. Man nu kuuden him do Haangste nit luuke. Ätter wät Ättertoanken pakkede hie do Haangste, smeet jo uk ap dän Waain un look dän Waain mäd sein aaine Kroasje ätter Huus wäi un waas al laange faar do uur Knächte deer. Do kwad die Boas tou sien Wieuwmaanske: „Wät bifeele iek him nu, wät hie nit dwo kon? Iek häbe Nood, hie kon aal, un wie wäide him nit loos.“ Deer kwad ju Wieuwmaanske: „Läit him dän Boom deer bie uus Huus uumehaue, un dät mäd een holtene Äkse, dät kon hie seeker nit, dan wäide wie him loos.“ As Hans dän Bifeel kreech, diede hie dät, un truch sien Kroasje un swoote Kunst bruukte hie bloot träin Sleeke, deer fäl die Boom un riet dät hoolige Huus mee appe Gruund. Do kwad die Boas tou sien Wieuwmaanske: „Wät dwo wie nu, hie häd nu uus hoolich Huus stükken rieten, un touken Bifeel duur nit so gefoarelk weese, wäl weet, wät uurs noch aal stükken gungt?“ Ju Wieuwmaanske kwad: „Läit him uus hunnert Hoasen appe Weede woarje, dät kon hie nit, do loope daach aal wääge, un dan sünt wie him loos, un du koast je hunnert näie Hoasen uut dän Houd luuke.“ As Hans dän Bifeel kreech, noom hie do hunnert Hoasen un geen, do tou woarjen, un do Hoasen wieren bliede, dät jo moal ruut koomen uut dän tjuustergen ängen Bak. Man as hie aal do hunnert Hoasen sieuwns touräächbroachte, koom die Boas tou him un kwad: „Heer, Hans, iek kon die hier nit laanger bruuke, wät wolt du as Loon häbe?“ „Wät iek as Loon häbe wol, deer häbe wie eegentelk al tou Bigin uur baald“, kwad Hans, „man wan Jie mie nu so fräigje, wol iek uk neen Jäild moor, iek wol jou deerfaar bloot träie slo.“ „Jäi“, kwad die Boas, „Wan’t weese mout, dan slo man drap.“ Deer sluuch Hans, ätter sien Meenenge noch sinnich, dän Boas aan Sleek, dät die wäil tjoon Stappen wäägestoof. „Düüwel, waas die Sleek fäl!“, ruup do die Boas. Deer kwad Hans: „Paas ap, iek kon noch fuul fäller slo!“ – un noom aal sien Kroasje touhoope un sluuch so fäl, dät die Boas truch dät Finster, fon sin Hoaf un dan uur ju Loundskup inne Fierte smieten wude. Ätter träin Deege koom die Boas dan wier touräächhumpeld, so fier waas hie wächsmieten wuden. „Aan Sleek häbe iek noch!“, kwad Hans, as hie saach, dät die Boas wier koom. Die Boas oanterde: „Iek kon dät Sloon nit moor uuthoolde, toank die uurswät as Loon uut, iek wol’t die wäil bitaalje.“ „Jäi, goud!“, kwad Hans, „Reek mie een Fjoole, dät älkunaan dönset, die mie deer ap spüüdeljen heert, reek mie deertou een Ruur, mäd dät iek aal skjoote kon, dät iek wol, un toun trääden, dät mie neemens een Bidde ouslo kon.

(Fääre häd Strackerjan dät nit apskrieuwen, man hie häd een Wäiwiesenge deer wäi sät, dät dät so fääre gungt as dät Tälster fon dän Juude in n Touden, Grimm Nr. 110.)

Do träin Huunde (Uut Skäddel) Aan äärmen Buur hiede two Bäidene, aan Suun un een Dochter. As hie nu toun Stierwen keemen waas, bääterliet hie him niks as sien litsjet Huus un tjo Skäipe. Die Wänt kwad tou sien Süster: „Köär die wät uut!“, un ju noom dät Huus. Deer noom die Wäänt do tjo Skäipe, pakkede sik aan Püüt un look uur Lound. Hie koom in aan Woold, un as hie Smaacht kreech, maakede hie sik een Middäismäil, so goud as hie kuude, do Skäipe liet hie ünner aan Boom weedje. As hie nu deer seet, koom aan Mon mäd träin Huunde faarbie, die bood him aan Tuusk oun. Jan, so hiet die Wäänt, wüül nit un kwad: „Do Huunde wolle aaltied fodderd weese, un iek häbe faar mie säärm nit nouch, wät skäl iek dan do Huunde reeke? Do Skäipe sunt faar mie fuul beeter, do säike sik dät Fodder säärm.“ Kwad die Mon: „Deer häst du nit gjucht, do huunde brange die fuul moor dät Ieten un konnen die uk urs noch gjucht nutselk weese; do Huunde heete: Die litsje Brang-Ieten, die middelgroote Ferriet-him un die grootste Breek-Iersen-un-Stäil, un wan me him mäd hiere Noomen rapt, dan dwo jo, wät hieren Noome kwäd.“ Jan uurlaide nit laange un noom do träin Huunde. As hie een Tied laange wonnerd waas, kreech hie Smaacht, uumdät sien Middäisieten äärm ween hiede, un hie kwad tou dän litsjen Huund: „Brang Ieten!“ Deermäd ron die Huund wääge, wät hie loope kuud, man hie koom bolde wier mäd fuul froai Ieten, dät eet Jan mäd sien Huunde ap. Ätter een Tied koom him aan swooten Truurwaain toumäite, deer oane seet, uk in swoote Göitjen, een froai jung Wucht. Jan fräigede dän Kuutsker, wät dit bitjuude skuul, man die oanterde nit.Jan fräigede noch insen, deer kwad die Kuutsker: „Nit fier fon hier woond een skräkkelk Uundiert, dät wol älk Jier een fjautienjierich jung Wucht iete, un düt Jier häd ju Dochter fon dän Keening dät Lot leeken. Iek mout hier nu tou dät Uundiert brange.“ Deermäd fierde die Kuutsker fääre, man Jan foulgede dän Waain, bit jo tou aan Bierich koomen.Hier hielt die Waain oun, dät junge Wucht steeg uut un geen mäd dän Kuutsker ap dän Bierich.Jan geen mee, afwäil jo him bee waadenden, hie skuul ljauer touräächblieuwe.As bolde boppe wieren ap dän Bierich, koom him aan fjuurigen Droake toumäite. Dät Wucht bleeuw huuljend stounde, die Kuutsker kierde sik uume un geen wier tourääch, man Jan kwad tou sin middelgrooten Huund: „Ferriet him!“ un in n Knipkensleek jumpede die Huund dät Uundiert oun, riet it uutnunner un eet it ap mäd Häid un Hiere. Bloot eenige Tüske liet hie lääse, do statte Jan sik inne Taaske. Dät Wucht fäl faar Jan ap do Kniebele, tonkede him un biddede, hie skuul daach mee ap dät Kastäil fon hieren Faar kuume; man Jan wüül toufäärme ju Waareld bisjo, un kwad tou, ätter tjo Jiere wier tou kuumen; so laange skuul ju ap him teeuwe. Deerap look Jan mäd sien träin Huunde fääre. Ju Keeningsdochter sätte sik wier in dän Waain, uum tou ju Stääd tourääch tou fieren. Man die Kuutsker waas aan kwooden Mon, un as jo oun een groote Äi faarbie koomen, hielt hie oun un kwad tou ju Keeningsdochter, ju skuul hieren Faar kweede, dät hie dän Droake dooded hiede, uurs wüül hie hier mäd Waain un Haangste in’t Waater smiete. Ju Keeningsdochter huulde un biddede, man dät kuud aal niks hälpe, un uum hier Lieuwend tou rädjen, kwad ju tou, dät tou dwoon, wät die Kuutsker ferlaanged hiede. Nu fierden jo tou ju Stääd. In ju Stääd wieren fuul Huuse mäd swoote Douke bihonged un bistat. Man as deer dät Foulk saach, dät ju Keeningsdochter lieuwend un suund tourääch koom, noom dät do swoote Douke un Foonen ou un smukkede ju heele Stääd mäd Rood. Un die Keening, as hie sien al ferlädden leeuwde Dochter wier hiede, waas uuremäite bliede, as ju him tällde, die Kuutsker hiede dän Droake dooded, un hie maakede dän toun Äädelmon un wüül him sien Dochter as Wieuwmaanske reeke, un ätter een Jier skuul Weerskup weese. As dät Jier faarbie waas, koom dät Wucht huuljend tou dän Faar un aaskede fon him noch een Jier Tied, uumdät ju in hier Haat een groote Ljoofte tou Jan ferboorg. Un die Keening, as hie sien Dochter so saach, raate hier noch een Jier Tied. So geen dät noch insen, as uk dät twäide Jier faarbie waas. Deer kwad die Keening: „Een trääd Jier Tied wol iek die noch reeke, man ätters naan Däi moor, uurs wol dät je aaltied so fääre gunge. Ap dän Däi, as uk dät trääde Jier faarbie waas, koom Jan in ju Stääd, wier dät Keeningskastäil stuude, un ju heele Stääd waas wier smukked. Jan fräigede do Ljüüde, wät deer wäil fierd wude, un me kwad him, dät däälich ju Keeningsdochter dän Kuutsker hilkje skuul, die dän Droake dooded hiede. Deer hiede Jan aan läipen Ferträit, un hie soande sin litsjen Huund, hie skuul uut Kastäil Ieten haalje, un hoopede, dät hie ap disse Wiese ap sik apmäärksoam maakje kuud. Dät diede hie uk. Ju Keeningsdochter saach dän Huund fluks un boont him een Ättergjucht oun’t Haalsbeend, man uk die Kuutsker saach dän Huund, un noom ju Ättergjucht oun sik, soachte Jan un liet him in’t Pieson smiete. Sien Huunde foulgeden him un laiden sik huuljend faar ju Sälledoore. As Jan do Stämmen fon sien Huunde wierkoande, ruup hie: „Breek Iersen un Stäil!“, un die grootste Huund fernäilde ju iersene Sällendoore un do Kätten, wier oun sin Boas liech. Die geen dan mäd heele Häid uut dät Pieson ruut, un neemens tjoude sik, aan Finger juun him aptougjuchten. Wilst dit böärd waas, waas ju Keeningsdochter wier huuljend ätter hieren Faar ronnen un tällde ju heele Weerhaid un kwad, ju hiede sik dät eer nit tjoud, tou tällen, man ju hiede nu Jan sin litsjen Huund in ju Stääd blouked, deeruum kuud ju dät nu tälle. Deer liet die Keening Jan säike, un jo broachten him in’t Kastäil, un as hie do Tüske fon dät Uundiert wiese kuud, waas naan Twieuwel moor, dät dät Wucht ju Weerhaid kweeden hiede. Die Kuutsker raate sien Ferbreeken tou un wude in’t Pieson smieten, wier hie woarskienelk bit däälich sit. Man Jan hilkede ju Keeningsdochter un waas gjucht bliede mäd hier; daach kuud hie sien äärme Süster nit ferjeete un fräigede insen sien Wieuwmaanske, af ju wäil uk deer ap Kastäil lieuwje kuud, un ju Keeningsdochter hiede deer niks juun. Do bigon die Huund Breek-Iersen-un-Stäil tou baalen un kwad: „Jan, du bruukst uus je al laange nit moor. Wie wüülen bloot sjo, af du noch moal oun dien äärme Süster toankst, hiedest du hier ferjeeten, so waas die dät läip geen.“ Deermäd ferwonnelden sik do träin Huunde in Fuugele un floogen uut dät Finster wääge. Man Jan, sien Süster un sien Wieuwmaanske lieuweden in Bliedskup un Eenegaid fääre, un wan jo nit stuurwen sünt, dan lieuwje jo noch däälich.

Een änelk Tälster uut Skäddel Deer waas insen aan jungen Mon, die tjoonde in uurs een Täärp as wier hie beerd waas, as Knächt. Do heerde hie, dät sien Oolden stuurwen wieren, un hie maakede sik ap un geen in sien Heemattäärp, uum sin Äärwdeel tou haaljen. Nu kreech hie nit moor as een Kuu, un mäd ju look hie wääge, uum hier tou Jäild tou maakjen. Ünnerwäiens mätte hie aan Mon, die träin Huunde bie sik hiede, die him fräigede, fon wier hie koom un wier wäi hie wüül. Die junge Mon tällde dät him. Do kwad die Mon mäd do Huunde: „Reek mie ju Kuu, du skääst deer mien Huunde faar häbe.“ Die junge Mon oanterde: „Wät skäl iek mäd dien Huunde, wo skäl iek deer Jäild faar kriege?“ „Gung man ap dän Tuusk ien, du häst deer naan Skoade bie, uumdät dät säildene Huunde sünt, jo ferreite die aal, wät du wolt, un wier jo wäi gunge, deer wäi moast du uk gunge, un wier jo sieuwns ounkuume, deer blieuw man uur Naacht, un dan staant aal ap n Dääsk, wät dien Haat sik wonsket, dan koast du aaltied iete un drinke, wät du an ljooste mäist, un bie do Buuren hougest du nit laanger dän Skloue tou spüüdeljen. „Jäi, nu“, kwad die Knächt, „wan dät so is, wol iek ap dän Honnel iengunge, dan koast du die mäd dien Kuu fluks wächpakje.“ Nu waas die junge Mon gjucht bliede, dät hie do träin Huunde hiede, un do träin Huunde noch moor, uumdät jo aan näien Boas hieden, dönseden un jumpeden uum him hääruume un oun him ap, as wan jo maal wieren, likkeden him do Hounden, wienstäiteden un walterden sik faar Bliedskup. Läiweloa ronnen jo faaruut un mongs uk bäätien, un wan jo tou fier faaruut ronnen wieren, floitede hie bloot insen ap sien Fingere un fluks koomen do Huunde wier tou him tourääch. As dät Ieuwnd wude, ronnen jo mäd him faar aan Bierich, die eepende sik fonsäärm; jo ronnen roane un hie geen bäät-ien. Deer oane baadenden so fuul Ljoachte as Deege in’t Jier sünt, un aan Dääsk stuude deer, wier oun goud Ieten so dit un dät ap stuude, un me kuud sik neen Mäil faarstaale, wät deer nit ap waas. „So, so“, toachte hie, „dät skäl je wäil goud gunge; nu bäst du daach moal uut dät Sklouenlieuwend ruut“, un eet mäd groote Lust. Uk waas deer een froai, kloor maaked Bääd, deer laide hie sik roane un sliep bit toun foulgjenden Mäiden. As hie sik wier sääd ieten hiede, noom hie uk noch Ieten mee un statte sik aal sien Taasken ful, un dan geen’t fääre; do Huunde ronnen faaruut un hie moaste bäät-ien, un jo ronnen dän heelen Däi bit tou dän Ieuwend, un hie wisde so min wier hie waas, as aan Rouk fon n Sündäi weet. Läiweloa ap n Ieuwend koomen jo in aan grooten Holtbusk tou een Huus. Toufäärme ronnen do Huunde uum dät Huus, as wan jo sik nit roanetjouden, läiweloa ronnen jo dan daach mee un hie uk. Naan Maanske waas deer tou heeren af tou sjoon. Do Huunde laiden sik oun’t Fjuur, un hie sätte sik ap aan Stoul. Uum Klokk tjoon koomen soogen groote, stäärke Monljuude in’t Huus un fräigeden: „Wät, Düüwel, maakest du hier?“ „Iek häbe mie ferronnen.“, oanterde die junge Mon. „Dan häbe jie je wäil uk Smaacht, du un dien Huunde?“ „Dät konnen Jie toanke, wäl dän heelen Däi wonnert, sünner tou ieten, mout wäil Smaacht häbe; iek un mien Huunde, wie mouten wät tou nieten häbe, un dan mouten wie hier je wäil uk blieuwe.“ „Jäi, fonsäärm“, kwad aan fon do Monljüüde, die fielicht die bopperste waas, „wääge kumst du däälich so af so nit“, un raaten him tou ieten un raaten uk do Huunde tou freeten. As dät däin waas, kwad wier aan tou him: „It is wäil goud, wan wie do Huunde ap ju Siede brange; iek mäi dät nit häbe, wan jo bie’t Fjuur lääse.“ Dät dieden jo, speerden do Huunde in aan tjüüstergen Fersleek un sloot ju Doore ticht. As do Huunde iensleeten wieren, bigon die fäärme fon do Monljüüde wier: „Waast du nu wäil, wier du bäst?“ „Naa, wo skuul iek dät wiete, iek häbe hier sieläärge nit ween.“,oanterde Heberg, so hiet die junge Mon. „Du bäst in een Möärenderhuus“, kwad die bopperste fon him, „un moast stierwe; man eer wie die dood maakje, wol iek die noch wiese, wät aal in dit Huus hier is, kum mee.“ Jo geenen toufäärme in een Koomere, ju waas ful fon luuter Monljüüdegöitjen; deer kwad die Möärender: „Do Monljüüde tou disse Göitjen sünt al aal dood maaked. Dan koomen jo in een Koomere ful fon luuter Wieuwljüüdegöitjen. „Kiek“, kwad die Möärender: „Do Wieuwljüüde sünt al aal dood, do disse Göitjen drain häbe.“ Dan geenen jo fääre in uurs een Koomere, ju ful fon Jäild waas. „Sjuchst du wäil?“, kwad die Möärender, „dät Jäild häbe wie aal do Ljüüde ounuumen, do wie dood maaked häbe, man nu kumt dät Gjuchte noch.“ Jo koomen nu in uurs een Koomere, un die Möärender kwad: „In juuns Buddel deer is noch een Soolge, ju so fäl heelje, kon, wan me uk aan dät Haud ousnit, smeert dan bloot fon ju Soolge twiske un sät dät Haud wier ap dän Rump, so is dät fluks wier fääst, un die Maanske lieuwet wier. Hier in dissen Buddel is een Soolge, wan me deermäd n Kring uum dät Huus smeert, kon deer nit Düüwel noch Satan roane. Un toulääst in dissen Buddel is een Soolge, smeert me deerfon oun een Steede un wäl sät sik deer ap, so klieuwet hie fääst un kon nit wier wääge, so jädden hie uk mäi.“ Heberg hiede tou aal dät neen Woud kweeden. Deer fräigede him die Möärender, af wie uk aal blouked un fersteen hiede. Heberg kwad jäi. „Nu, dan koast du die man kloor maakje, dan skääst du stierwe.“ As Heberg dät heerde, toachte hie: „Teeuw man, deer bäst du uk noch mee bie“, floitede bloot insen ap do Fingere, un as die Laai studen do Huunde bie him. „Pakket oun!“, ruup hie, un hie hiede nit so bolde dät Woud ruut, as jo dän Mon al stükkenrieten hieden; dan ap do uur Monljüüde uumetou un uk stükkenrieten, un it bleeuw in dät Huus neen Muurseele lieuwend as Heberg n sien Huunde. Ap n foulgjenden Mäiden bigonnen do Huunde wier, tou loopen, man Heberg noom do Buddele tou sik, eer hie him foulgede. Juun Middäi koomen do Huunde tou een litsje Säärke, ju liefaleenich in ju Heede stuude. Jo ronnen deeruum hääruumel, bit hie koom. Un as hie koom un in ju litsje Säärke keek, siet deer oane een Wucht ap aan Stoul un saach uut, as wan ju dood waas. Hie geen roane bikeek hier, fäilde hier dän Puls un määrkede, dät ju nit dood, sunnern bloot flau faalen waas. Hie noom hier ap Skoot, skäddede hier wäi un wier, puustede hier Luft roane, un gjucht, ju koom ätter wät Tied wier bie. Do fräigede hie hier, wät dät bitjuude skuul, dät ju so aleenich seet un flau faalen waas. Do bigon ju tou tällen un kwad: „Min Faar is Keening hier in’t Loun dun hiede faar aachtien Jiere aan Prootsäs mäd uurs aan Keening, un wan hie dän Ferljoose skuul, skuul him dät sien Keeningriek kostje, un hie waas äärm un bloot. Kuud hie dän Protsäs winne, so kuud hie Keening blieuwe. Nu stuud ju Seeke so, dät min Faar kuut faar’t Ferljoosen waas. Hie geen ful Ferträit hääruume un koom tou disse litsje Säärke. Do koom aan oolden Mon tou him un kwad, wan hie him ätter aachtien Jiere dät lääwerje wüül, wät hie nu in’t Huus hiede, sunner dät tou wieten, dan wüül hie maakje, dät min Faar dän Prootsäs wint – man die Mon waas die Düüwel, un dät wisde min Faar nit. Min Faar toachte sik: Wät iek in’t Huus häbe un weet dät nit, dät is je wäil niks wäid, dän Honnel gunge iek ien. – Man wilst min Faar uut Huus geen waas, waas iek ap ju Waareld keemen, un min Faar hiede deer noch neen Ättergjucht fon kreegen. Nu sunt do aachtien Jiere faarbie un min Faar moaste mie hier oulääwerje. As iek nu Jou mäd Jou Huunde kuume saach, toachte iek al, Jie wieren die Düüwel, un deer fäl iek flau.“ „Wan’t fääre niks is“, oanterde Heberg, „dan koast du sinnich weese, iek wol die wäil rädje.“ Hie noom een fon do Buddele un smeerde mäd ju Soolge aan Kring uum ju litsje Säärke, uut uurs een smeerde hie wät ap do litsje Heedhöäwele, do faar ju Doore wieren. Dät duurde nit laange, do koom die Düüwel, man hie kood wäin dän Kring nit roane kuume, un ruup: „Dät Wucht, dät du deer ap Skoot häst, heert mie!“ „Fluks!“, kwad Heberg, „Dan koast du hier kriege, iek häbe noch een bitje wät mäd hier tou baalen; du wäst wäil uk al wuurich, gung bloot aan Knipkensleek in sitte.“ Fluks deer ap koom uk die twäide Düüwel, dän kwad hie dät sälge, un so koomen aal do soogen Düüwele un lieten sik bibaale, dät jo sik ap do Heedhöäwele deelsätten. As jo aal seeten, wüül hie noch insen sjo, af do uk fääst nouch seeten, un kwad: „Nu kumt man ap, nu konnen Jie hier kriege.“ Man as jo apstounde wüülen, do seeten jo fääst. Nu geeen’t oun n Rukjen un spaddeljen, aan juun dän uur, man jo seeten fääst un kuuden nit in ju Hööchte. Deer kwad hie tou sien Huunde: „Pakket oun!“ Do Huunde jumpeden uumehooch un rieten do soogen Düüwele so kuut as Häkkelsen un Stoaf, dät Spoorken un Flaamen in ju Hööchte stoofen. Dät seegen do Ljüüde in ju Stääd un kwieden: „Nu fiert hie mäd hier ou.“ Do soande die Keening dän Kuutsker, die hier ätter ju litsje Säärke wäi broacht hiede, wier uut, hie skuul ju Lieke fon dät Wucht haalje, uumdät jo toachten, die Düüwel hiede bloot ju Seele meenuumen. Wät keek do die Kuutsker döäsich, as hie do Düüwele deer so uutnunnerrieten lääse saach, un dan, as hie dät Wucht ap Skoot fon aan froaien jungen Mon saach! As die Kuutsker ätterfräigede, wo dät tougeen waas, kwad ju: „Kiek, dissen deer mäd sien Huunde, die häd mie fon do Düüwele ouholpen, deeruum skäl hie nu meefiere un mie hilkje.“ Uumdät ju heel un aal ferljoowed in Heberg waas. Jo steegen nu in dän Waain, keerden sik noch insen un ruupen: „Ap nit moor wier sjoon, Jie Heeren Düüwele, häbe Jie Jou Wille nu kreegen?“ und an geen dät wääge. Ünnerwäiens aiseden un aapeden sik do bee, uumdät suk een Ljoofte monken him waas, ju nit tou biskrieuwen is. Dän Kuutsker, die dät saach, maakede dät läip truurich, un deer hiede sik uk wäil aan Spoorke fon do ferrietene Düüwele in sien Haat ferkreepen. As do bee nu ätter n Tied iensliepen wieren noom hie sien Saaks, uum Heberg dät Haud outousnieden, un smeet him, Rump un Haud, fon dän Waain ou in aan Sloot. Do Huunde wieren faaruutronnen un teeuwden ap dän Waain, un as hie koom, määrkeden jo, dät hieren Boas deer nit ap seet. Jo soachten un foonten him uk bolde in dän Sloot lääsen. Un uumdät jo nit so döäsich wieren, as wöönelke Huunde sünt, haalden jo ju Heel-Soolge uut ju Taaske fon Heberg, smeerden hier mäd Poode un Tungen ap dän Strot, wier hie ousnieden waas, un sätten deer dät Haud wier ap. Suund un lieuwend waas hie wier. Nu ronnen do Huunde noch toufäärme träin, fjauer Deege mäd him hääruume, eer jo mäd him in ju Stääd koomen, wier ju Keeningsdochter woonde. As hie in ju Stääd waas, sünner tou wieten, in wäkke Stääd hie waas. Do fräigede hie aan Weerd, wät ju roode Flaage tou bitjuuden hiede, ju ap dät groote Huus waas. Deer kwad die Weerd: „Waast du dät nit? Ju Keeningsdochter häd dän Düüwel toukweeden ween, un dän Keening sin Kuutsker häd aal do Düüwele dood maaked, deerfaar skäl hie däälich dän Keening sien Dochter hilkje. Jäi, däälich skäl Weerskup weese, un deer gungt dät ou, mäd Ieten un Drinken, hieden wie bloot aan fon do Buddele, do noch nit uumejeeten sünt! Do deer boppe häbe do je aal, ap Kastäil.“ „Wät jält ju Wädde?“, fräigede Heberg, „Aan fon do Buddele, do noch nit uumejeeten sünt, wol iek bisuurgje.“ „Och“, kwad die Weerd, „Du äärme Bloud, wo wolt du aan fon do Buddele kriege?“ Man Heberg maakede aan Breeuw tougjuchte, raat dän aan fon do Huunde un fout waas die Huund ap Kastäil. Do Skillersmonljüüde, do him ounheelten, seegen, wäil, dät hie aan Breeuw inne Muule hiede, die faar ju Keeningsdochter waas, un dän kreech ju uk fluks. Ju liet dän Huund kuume un boont him aan Buddel un noch aan Breeuw ount Haalsbeend, dan koom die Huund fluks wier tourääch ätter dät Weershuus wäi. Heberg un die Weerd dronken noch dän Buddel uut, dan wonnelde hie mäd sien Huunde ätter dät Kastäil wäi, un do Skillersmonljüüde hieden al Bigjucht kreegen, him ätter ju Keeningsdochter tou brangen. As jo nu bienunner wieren, deer hieden Jie dät Aapjen un Ljoohäben sjo moast; jo kuuden hiere Bliedskup uk heel un aal nit ferbierge. Nu moaste die Keening häär, tou dän kwad ju: „Nit die Kuutsker häd mie fon do Düüwele ouholpen; die häd mie twongen, dät tou sweeren, dät iek dät die so tälle, un häd kweeden, hie wüül mie n Strot ousniede, wan iek dät die nit tälle. Uut Nood häbe iek dät dän Kuutsker dan toukweeden. Man dissen hier mäd sien Huunde häd mie rädded; dän hiede die Kuutsker dät Haud ousnieden un him inne Sloot smieten, un wo hie nu wier lieuwet, dät weet iek nit. Un uus Kuutsker moaste iek uk sweere, him tou hilkjen, man dissen Eed wol iek nit moor jäilde läite. Man uumdät dissen mäd do Huunde mie wuddelk rädded häd, un iek him so ljoo häbe, wol iek him uk hilkje un nit dän Ferräider, dän Kuutsker. Nu tällde Heberg dän Keening sien heele Skichte, wo hie do Huunde, dan do Soolgen kreegen hiede, wo do do Düüwele stükkenrieten häbe, un wo him die Kuutsker dät Haud ousnieden hiede, un do Huunde him wier heeld hieden, un so bit tou Eende. Do wude die Keening so dül ap dän Kuutsker, dät hie him faar aal do Ljüüde fon fjauer Oksen uutnunner riete liet, un Heberg moaste sien Dochter hilkje, juust so as hie wüül. As ju Weerskup faarbie waas, ronnen do Huunde wier wääge, un afwäil Heberg noch jädden bie sien Bräid blieuwen waas, moaste hie je mee mäd do Huunde. Jo ronnen wier ätter ju litsje Säärke wäi, wier jo do Düüwele dooded hieden. Deer bigon aan fon do Huunde, tou baalen, un kwad: „Wie häbe die faar do Möärendere rädded, wie häbe die tou ju Keeningsdochter holpen, wie häbe die dien Haud wier apsät, as dät ousnieden waas – deerfaar moast du uus Huunde nu älken dät Haud kleeuwe.“ „Min ljoowen Huund, wo kon iek dät dwo, uumdät jie mie je so fuul holpen häbe? Dät gungt nit oun!“ „Nu man tou, sunner fuul Woude tou maakjen“, kwad die Huund un laide sik faar him deel, „Un däst du dät nit, so wolle wie die Lid faar Lid stükken riete.“ „Wan’t uurs nit weese kon“, kwad Heberg, „dan mout iek dät ieuwn dwo.“, noom sin Saabel un sluuch tou, dät dät Haud in twäin Deele fäl. As hie sik uumekierde, stuud aan froaien jungen Mon bääte him, un kwad: „Nu so faaroun, bit toun läästen!“. As hie dän läästen dät Haud ousluuch, waas hie al so ferbiesterd in sin Sin, dät hie nit moor liek sluuch, un die trääde junge Mon hiede bloot een Ooge. Deer stuuden nu nämelk insteede fon do träin Huunde träin junge Monljüüde. „Nu“, kwad die ooldste, „Dät mout so wäi, wie häbe deer nu daach fon ouholpen kreegen; wie wieren Prinsen un sünt in Huunde ferwonsked wuden un kuuden uurs deer nit fon ouholpen kriege.“ Deermäd geenen jo uutnunner, älken sin Wäi, Heberg ätter sien Wieuwmaanske wäi un wude Keening, as die oolde Keening dood waas, un wan hie nit stuurwen is, dan lieuwet hie noch.

Fon dän Keeningssuun, die dät Fljoogen leerd hiede. (Uut Skäddel) Deer waas insen aan Keening, die hiede twäin Suune, die älken een Hondwierk leere skuulen. Aan wude aan Säälwersmid, die uur koom tou aan Diskler, die uk wät fon ju swoote Kunst ferstuude. As hie nu inne Leere waas, broachte him sin Määster sien Kunste juust so bie as sien Hondwierk. As do bee nu uutleerd hieden un ätter Huus wäi wüülen, uum hieren Faar hiere Määsterstukke tou wiesen, hiede die Säälwersmid aan säälwernen Fisk maaked, un as die Diskler tou him koom un fräigede: „Nu, wät häst du maaked as dien Määsterstuk?“, oanterde hie: „Aan säälwernen Fisk“, un wees him dän. „Die is gjucht goud maaked, sodät deer, as dät uutsjucht, niks oun failt, man kon hie uk swimme?“ „Wo skuul hie dät?“ „Sät him man in’t Waater; wan iek maakede, dät hie swimme kon, waas hie dan nit beeter?“ Jo sätten him in’t Waater, un gjucht, deer swom hie. „Wät häst du as Määsterstuk maaked?“, fräigede die uur. „Bloot een Poor holtene Juuken.“ „Do mout iek uk insen sjo.“ As juns jo him wees, ferwunnerde hie sik un kwad: „Do häst du je heel un aal nit froai maaked!“ „Deer kumt dät uk nit so ap oun, dät dät froai is, uumdät deer oane wät ferbuurgen is, dät fuul wichtiger is, un dät skääst du sjo, wan wie ätter uus Faar kuume. As jo nu ätter dän Faar koomen, wees die Säälwersmid sin Fisk. „Die is gjucht goud maaked“, kwad die Faar, „dät kon bistounde.“ „Jäi“, kwad die Suun, man dät is noch nit aal, hie kon uk swimme, wan iek him in’t Waater sätte.“ Dät dieden jo, un deer swom hie hääruume, un die Faar wüül sik dood wunnerje. Läiweloa fräigede hie dän alleren. „Nu, wät häst du maaked?“, fräigede hie dän alleren. „Och“, kwad Änne, „Bloot een Poor holtene Juuken.“ As die Faar do tou sjoon kreech, skäddekoppede die Faar. Änne, die dät saach, kwad: „Jo sünt wäil nit froai maaked, man wät deer oane stat! Wäl him sik apspond, die kon fljooge.“ „Dät wol iek insen sjo.“, kwad die Faar, un Änne eepende dät Finster, sponde sik do Juuken ap, un kiek! – hie flooch deer mäd wääge. Nu hiede die Naaberkeening uutroupe lät un toun Wit maaked, dät aal do Wuchtere, do een Bäiden kreegen un naan Mon hieden, lieuwend ferbaadend wäide skuulen. As hie dät Wit uutraat hiede, fäl him ien: „Goad sien Kjuus, iek häbe säärm een Dochter, wan dät hier insen uurkoom!“ Nu wüül hie dät Wit jädden touräächnieme, man hie doarste dät nit, dät moaste deerbie blieuwe. Man uum sien Dochter deer faar tou skutsjen, liet hie in ju Midde fon een groote Waaterdoabe een Kastäil apgjuchte, wier naan Mon wäikuude, un deer speerde hie sien Dochter roane un raat hier een Fauene mee, sodät nit Mon noch Muus ätter hier kuud, un so waas ju goud ferwoard. Dät heerde Änne. „So, so“, toachte hie, nu is it Tied faar die“, sponnde sien Juuken oun, statte een Floitepiepe in ju Taaske, un nu ap dän Touden uumetou, juust so, as me sjo kuud. Hie sätte sik faar dät Finster fon ju Koomere, wier ju waas, un bigon uuremäite froai tou spüüdeljen, as wan hie n Ängel uut dän Heemel waas, dät ju dät Finster eepende un lusterde un sik ätter dän Spüüdeler uumekeek. As ju him saach, ferskräkkede ju sik, man ju koom bolde fon dän Skräk loos un fräigede him, wäl hie waas. „Iek bän die Ängel Gabriel, un Goad häd mie soand, die ju Tied tou ferkuutjen“, kwad Änne. „Dät skuul me bolde leeuwe; so kum daach roane, mie wät faar tou spüüdeljen.“ Hie geen truch dät Finster un spüüdelde hier wät faar bit tou dän Ieuwnd. Sieuwns moaste hie ätter Huus wäi, uumdät sin Faar dät nit jädden hiede, dät hie uur Naacht uut Huus bleeuw, man as hie wäägeflooch, twong ju him mäd Kroasje, ap n foulgjenden Däi wier tou kuumen, un dät diede hie älken Däi, bit ju een Bäiden fon him in sik hiede, wilst hieren Faar in Roue ap Kastäil seet un sik niks toachte. Nu wüül insen die Faar uk sjo, wät sien Dochter so maakede, man wät ferskräkkede hie sik, as hie saach, dät sien Dochter un ju Fauene nit moor aleenich wieren. „Wät, Düüwel!“, kwad hie, „du bäst dreegend?“ Ju kwad deer jäi tou. „Man wo is dät muugelk?“, fräigede die Faar, „Fon wäl bäst du dan dreegend, du moast him fluks hilkje, deermäd du dät Fjuur äntgungst!“ „Iek bän dreegend fon dän Ängel Gabriel.“ Deer wude die Keening dül un kwad: „Wät Gabriel, du skääst baadenje, so goud as ju bääste.“ Ju moaste dan fon hieren Touden wier tourääch in ju Stääd. Deer wude aan grooten Bält fon Holt un Sträi touhoopefierd, un ap dän skuul ju ferbaadend wäide. As nu die Däi koom, waas Änne, die fon dät aal, wät böärd waas, Ättergjucht kreegen hiede un koom ap dän Ploats. Hie ruup luud: „Ju is uunskeeldich, iek häbe hier ferfierd, iek bän die Mon, die ferbaadend wäide mout.“ „Och wät, Duumhaid“, kwad die Keening, „Iek häbe deer neen Wit uur maaked.“ Deer kwad Änne: „Wan ju baadenje mout, dan wol iek mee baadenje.“ un staalde sik mee ap dän Plänterbält. Neemens kuud him dät ferbjoode, un hie kwad: „Stikket man dät Fjuur oun. As die Smook uum him in tjukke Wulken ätter boppe look, un me do bee nit moor sjo kuud, laide Änne fluks do Juuken un ju Keeningsdochter ap sin Pukkel un flooch wääge, un in dän tjukken Smook saach dät aal neemens. As nu Änne mäd ju Dochter fon dän Naaberkeening in dät Kastäil fon sin Faar ounkoom, waas sin Faar deermäd goud toufree, dät sin Suun een Sweegerdochter mee in’t Huus broachte, un as nu ju Weerskup weese skuul, skreeuw Änne een Ättergjucht oun dän Naaberkeening, hie skuul kuume. Die oanterde deer ap, hie waas in läipe Truur un kuud deeruum nit, wierap Änne wier skreeuw, wan hie nit koom, wu’ dät as Bileedigenge fon dät Keeningriek wäided un wude as Gruund faar aan Kriech wäided. Do koom die Naaberkeening trots sien Truur, un as me him ju Bräid wees, kwad hie, ju saach juust so uut as sien wäigjuchtede Dochter, wäägen ju hie in suk een läipe Truur waas. As hie nu tou huuljen bigon, noom him ju Bräid in do Ierme un tällde him ju heele Skichte, wo dät tougeen waas, un die Keening waas bliede, dät hie sien Dochter daach noch hiede, un wan ju Weerskup nit goud weesen hiede, so waas ju nu daach goud.

Ju Wunnerfloite Faar fuul Jiere lieuwede insen aan äärmen Mon, die hiet Geerd, un hiede aan oankelden Suun mäd dän Noome Jan. Wilst die Faar ju Huushollenge bisuurgede, moaste Jan tichte-bie in dän Woold Takken säike, un as hie ap aan Däi sien Wierk so ättergeen, koom him aan griesen Mon toumäite, die raat him een Floitepiepe un kwad, aaltied, wan hie deer ap spüüdelde, skuulen aal sien Wonske, do hie sik deer bie toachte, uutfiere. Jan meende, dan hougede hie je neen Takken moor tou säiken, un geen bliede ätter Huus wäi. Man as hie deer wäi koom, foont hie sin Faar in läipen Ferträit, uumdät do neen litstet Stuk Brood moor in’t Huus hieden. Do geen Jan in ju Köäkene, bigon, tou floitjen un wonskede sik dän heelen Dääsk ful mäd Ieten. Aal koom so, as hie sik dät wonsked hiede, un Jan sin Faar, die toufäärme nit gjucht meeiete wüül, uumdät dät mäd ju swoote Kunst tou geen, häuw daach toulääst uk fäl roane, un dät smaakede him goud. Man Jan waas ätter n Tied deer nit moor mäd toufree, älken Däi goud un sääd tou ieten, un so wonskede hie sik een groot Huus un Jäild, un uumdät dät Wonskjen aaltied so iensluuch, goolt hie bolde as die riekste Mon deer uume tou. Ap aan Däi koom Jan ätter ju naiste Stääd wäi, dät waas een Seestääd, ju fon aan machtigen Greeuwe bihäärsked wude, deer saach hie dän Greeuwe sien Dochter oun’t Finster stounde, un ju waas so froai, dät hie sik fout in hier ferljoowede un hier jädden hilked hiede. Do noom hie sien Floitepiepe un spüüdelde un wonskede sik, ju skuul fon disse Uure oun dreegend weese un tou hiere Tied aan Suun ap ju Waareld brange. As die Greeuwe saach, dät sien Dochter dreegend waas, wude hie dul, un uumso moor, as ju him nit dän Deeder kweede kuud. Die Greeuwe ruup do Wiese fon dät Riek touhoope un wüül fon him wiete, fon wäl sien Dochter Dreegend waas. Do Räide kwieden, hie skuul aal do Monljüüde wied un sied touhooperoupe un een wiete Duuwe loosläite, un die, ap dän sien Haud ju sik deelsätte, die waas die Skeeldige. Deer ätter ferfierde die Greeuwe, un ju Duuwe sätte sik ap Jan sien Haud deel. Jan wude fout griepen un mäd dän Greeuwe sien Dochter ap een Skip broacht, un twiske do bee, wude een fääste Wooge apbaud, dät do uutnunner wieren. Dan wude dät Skip do Buulgen fon ju See uurlät, sunner Mast un Säile, sunner Stjuur un Ruur un sunner Ieten un Drinken, deermäd do bee truch Hunger un Toarst stierwe skuulen. Man Jan hiede sien Wunnerfloite bie sik un spüüdelde un wonskede sik toufäärme ju Wooge wääge, dan wonskede hie sik een wunnerboar Ieten un Drinken ap dät Skip, un läiweloa liet hie dät Skip wier oun Lound ounkuume. Hier wonskede hie sik een groot Kastäil, Tjoonste un masse Suldoaten. As die Greeuwe dät heerde, dät tichte bie him aan rieken Mon mäd een groot Heer ounkeemen waas, leeuwde hie, deer waas aan machtigen Fürst keemen, uum Kriech juun him tou fieren, un hie geen tou him un biddede him uum Gnaade, man hie koande Jan nit wier. Jan skoolt him uut, dät hie so roar juun sien Dochter ween hiede, man as hie saach, dät dän Greeuwe dät suur apstiet, raate hie sik tou ärkannen un do waas een groote Bliedskup. Jan wude dän Greeuwe sin Minister, un as die Greeuwe stuurwen waas, wude hie säärm Greeuwe un lieuwede noch laange in Bliedskup fääre.

Dokter Aalwietend (een Tälster uut Skäddel) Jan sien Triene wude insen kroank, un dät so läip, dät hie nit uurs kuude, as dät hie toun Dokter geen. As hie deer wäi koom un dän Dokter fon ju Kroankhaid tällde, skreeuw die him een Resäpt ap, deer skuul hie mäd toun Apotäiker gunge. Ünnerwäiens wüül hie dät Resäpt insen leese, man hie saach deer bloot Rouk- un Hannenfäite ap un toachte: „Dokter kon je wäil älkunaan weese; so wät ap Pepier tou kribbeljen, dät neemens leese kon, dät kuud iek uk noch wäil; wan dät goud gungt un mien Triene ätters wier goud toufree is, dan skäl’t nit laange duurje, so wäide iek uk Dokter.“ As hie toun Apotäiker koom, raate die him dät Middel, Triene noom dät, un in n Knipkensleek waas ju wier beeter. „Heer insen, waast du wät, Triene? Nu wol iek die wät kweede, nu wol iek uk Dokter weese.“ „Dokter weese? Wo wolt du dät dan wäide?“ „Dät is je niks! Een bitje mädde Pänne ap Pepier kribbelje und an kweede: Gung man toun Apotäiker! – Dät kon daach älkunaan.“ Nu liet Jan sik een Skild maakje, deer liet hie oun skrieuwe: „Hier woont die Dokter, die aal weet.“ As hie deät Skild faar sien Doore hiede, koom aan Boas mäd sin Knächt un soachte aan Haangst, die him ouhaald wuden waas. Die Knächt, die dät groote Skild saach un luus, wät deer ap stuude, kwad tou sin Boas: „Hier woont die Dokter Aalwietend, die weet fielicht, wäl uus uus Haangst ouhaald häd.“ „Dan gung man roane“, kwad die Boas, „Me kon’t je nit wiete.“ Die Knächt geen roane un fräigede Jan ätter dän Haangst. Jan noom een Stuk Pepier, kribbelde deer Rouk- un Hannenfäite ap un kwad: „Deer moast du mäd toun Apotäiker gunge.“ Die Knächt uk deer mäd loos, un as die Apotäiker dät Pepier saach, meende hie, die Knächt wüül him wäil ferköäkelje un raat him een Middel, wierfon hie ju Skitteräi kreech, un dät dubbeld. As die Knächt dät oane hiede, moaste hie fluks un wisde uurs neen Steede as dän Apotäiker sin Stal, wier hie so fäl skiete moaste, dät hie aan Haangst faar Skräk wreenskede. Die Knächt keek ap un saach, dät dät die Haangst waas, dän hie soachte. Die Knächt noom dän Haangst bie n Toom un broachte him sin Boas tourääch, un kwad: „Jan häd dät wisd, die Haangst waas bie’n Apotäiker. Nit fuul leeter wude dän Boas aal sien Goud, Säälwer un Gould ouhaald. Do moaste die Knächt mäd ju Kuutske wäi un haalde Jan deer wäi. Triene fierde mee, un as jo bie dän Boas wieren, wuden jo in een froaie Koomere fierd un moasten toufäärme wät iete. As dät fäärme Mäil fon aan Tjoonst apdrain wude, kwad Jan tou sien Triene: „Sjuchst du wäil, dät waas aan.“ Hie meende dät Ieten, man die Tjoonst, die dät Gould ouhaald hiede, meende, Jan wisde al, dät hie aan fon do Däife waas. „Die Dokter wisde uk al, dät iek deer tou heere!“, kwad hie tou dän uur, as hie wier ruut koom, nu mäi iek deer nit moor roane.“ As die twäide Tjoonst noch aan Gong broachte, kwad Jan tou sien Triene: „Sjuchst du wäil, dät sünt al twäin.“ Die Tjoonst wude toufäärme rood un dan bleek, un as hie wier tou do uur koom, kwad hie: „Ju Seeke is kloor; wisde hie nit, dät iek deer tou heere?“ Do kwad die trääde: „Dan wol iek moal in dän Ougend kjoope un lusterje, wät do mädnunner baale, af hie dät dan uk wäil weet.“ Ünner ju Wiele waas Jan mäd dät Ieten kloor, man hie hiede noch aan Bunke, un deer wüül hie dät Maark ruuthäbe. Hie geen mäd dän Bunke ätter dän Ougend un kloppede deer ap, bit dät Maark deer uut faale skuul. „Jan, wät wolt du deer bie dän Ougend klopje?“, kwad Triene, „kum tou mie, sät die hier wäi un it, deer is je noch wät uurich.“ „It du man, wan du iete wolt“, kwad Jan, „Hier sit dät oane un hier skäl’t uk ruut, dät mäi gunge, wo’t wol.“ Do meende die, die in dän Ougend waas, hie waas deer mäd meend, un maakede sik uut dän Ougend ruut un dät ätter do uur un kwad: „Dät is gjucht! Hie wisde uk, dät iek in dän Ougend waas.“ Nu haalden jo Jan uut ju Koomere tou sik un kwieden, hie skuul him uum Goddes Wille nit ferräide, jo wüülem him dät Säälwer un Gould jädden aal wier reeke, un wan hie swiege skuul, dan skuul hie fon him uk noch wät moor häbe. Dät noom Jan oun un raat dän Boas Biskeed, dät sien Säälwer un Gould in uurs een Koomere broacht wieren. Dan geen Jan mäd dän Boas roane un wees him, dät hie truch sien Kunst dät Gould un Säälwer wier broacht hiede. Do waas die Boas heel un aal bliede un raate Jan noch moor, as hie häbe wüül, un Jan liet sien Triene uk wier mäd ju Kuutske ätter Huus wäi fiere, un Jan waas un bleeuw Dokter Aalwietend.

Fon dän Wäänt, die nit bong waas Deer waas insen aan Buur, die hiede träin Suune, fon do die jungste heel un aal nit bong waas, wilst do bee uur sik faar Nood sieuwns nit uut Huus tjouden. Die jungste, die Dutje hiet, moaste dän Faar älken Ieuwnd wät Bjoor uut Täärp haalje, fon wier do een Wiele wääge lieuweden; do ooldste bee wieren deer fräi fon un hougeden deer nit wäi tou gungen, uumdät jo ieuwn bong wieren. Dät waas aan Ferträit faar Dutje, un hie kwad tou sik säärm: „Uus Äppe un uus Äsdert sünt fon’t Bjoorhaaljen fräi, un iek mout sieuwns aaltied loope as aan Skäiperhuund, dät wol iek nit laanger; wan iek bloot man wisde, wo iek bong wäide kuud – iek wol bong wäide, dät mäi gunge, wo’t wol.“ Hie toachte, an bääste kuud him die Pestoor toun bong wäiden hälpe. Ätter dän geen hie un fräigede him, af hie naan Räid hiede, un tällde him sien Laage. „Dät kon wäil oungunge, gung man nachel inne Säärke un sät die ap een Baank, du skääst mäiden ädder wäil bong weese. Dät diede Dutje. Twiske tweelich un een statte him wäl in ju Siede. „Sinnich, läit dät Steeten, wät skäl dät bitjuude? Die Pestoor häd mie hier wäi sät!“ Man dät duurde nit laange, do skuppede him aan wäil in ju uur Siede. „Nu, kwad Dutje, „iek kweede’t die in’t goude, läit dät Steeten, uurs gungt die’t nit glääd.“ Hie hiede dät juust kweeden, do kreech hie al aan Tauel an’t Haud, aan fällen. Dutje ap do Beene: „Nu skäl’t daach nit uurs wäide, was wan die Düüwel häärskede!“ Die Jeest maakede sik wääge un dät ap n Oargelbeen un kroop in ju Oargel. Dutje bäät-ien, wierkede oun ju Oargel hääruume, twiske do Piepen, un die Pestoor, die hoast keemen waas, ätter him tou kiekjen, af hie wäil noch goud toufree waas, saach, dät Dutje monken do Oargelpiepen oun’t Rieten un oun’t Smieten waas, un kwad: „Mäiden ädder wol die Köäster dül ap mie wäide, dät iek him so läip ferköäkeld häbe un dän maale Wäänt in ju Säärke broacht häbe.“ Hie geen ap Dutje uumetou un kwad him, hie skuul uum Goddes Wille apheere. „Och, wät“, kwad Dutje, „hie sit deer oane un skäl daach ruut, hie skäl mie nit faar niks stat un häuwn häbe.“ Man läiweloa, as hie dän Jeest nit fiende kuud, un die Pestoor him Jäild reeke wüül, wan hie apheerde, raat Dutje ap, man bong wude hie nit. Do toachte hie: „Kon mie die Pestoor nit bong maakje, so kon’t die Köäster seküür.“ As hie ätter dän Köäster koom, tällde hie him fon Bigin bit tou Eende, wo’t him geen waas, un aaskede fon him aan Räid. Die Köäster kwad: „Gung du man touken Naacht ap n Sä’khoaf, deer skääst du wäil bong wäide. Dutje diede dät. Twiske tweelich un een koomen säks Jeeste, noomen Maanskenbunken uut dät Bunkenhuus un kuuseden mäd Doodenkope, insteede fon Kuusen. Dutje, die dät een Tied laang bikeek, fräigede do Jeeste, af hie wäil meekuusje doarste. „Haatelk jädden“, kwad aan Jeest. „Jäi, man nit uum niks“, oanterde Dutje, „Iek spüüdelje bloot uum Jäild.“, un hie sätte dät ap Spil, wät hie fon dän Pestoor kreegen hiede. „So hooch, as du wolt, kwieden do Jeestel, un Dutje hiede uum Klokk een goud Jäild kreegen. Man do Jeeste, as jo ju Klokke heerden, geenen wääge un kroopen in’t Bunkenhuus ünner do Bunken. Dutje geen bäät-ien un ruup: „Hier, jie Düüwele, jie häbe ferlädden un gunge daach truch as do Püütsniedere, jie skällen bitaalje, jie konnen sitte wier jie wolle, un wan jie uk inne Hälle sünt!“ Hie maakede sik, oun’t uutrüümjen un smeet aal do Bunken ap dän Säärkhoaf. Die Köäster, die uk moal toukiekje wüül, woo’t him geen, af hie wäil noch goud toufree waas, saach, dät hie aal do Bunken ruutsmeet, un ruup: „Goad sin Laai, Dutje, wät maakest du deer? Läit daach dät Uutrüümjen, du maakest mie je läipe Moite, iek mout Mäiden ädder dät aal wier ienrüümje, wät deer lait, un wan die Pestoor dät sjucht, wol hie läip dül wäide.“ „Dät leeuwe die die Düüwel, dät skäl die uk nit uurs gunge, wan du fuul Jäild wonnen hääst un do’t bitaalje mouten, gunge eenfach wääge! Hier häbe do sik ferkreepen, un hier skällen do uk wier ruut, un bitaalje skällen jo uk, un wan jo uk fon n Düüwel sünt.“ „Dan heer man uum Goddes Wille ap, iek wol die uk jädden bitaalje, wät du wonnen häst, man läit do Buken deer oane, uurs mout iek do aal wier roane dwo, mout mie skoomje, un wät noch aal!“ As Dutje dät heerde, heerde hie ap, die Köäster bitaalde him dät aal, un Dutje geen wääge, man bong waas hie noch nit. „Nu wol iek daach bong wäide“, kwad Dutje, „Dät mäi kostje, wät dät wol, man iek wol dät.“ Kuute Tied leeter heerde hie, dät nit fier wääge een oold ferwonsked Kastäil waas, wier’t läip spoukje skuul; „deer“, toachte hie, „moast du moal wäi, af du deer nit bong wäide koast.“ As hie nu toun Huusholler fon dät Kastäil koom un kwad, dät hie jädden bong wäide wüül, un af hie nit Räid deertou hiede, kwad die Huusholler: „Jäi, hie skuul bloot ju Naacht in’t Kastäil roanegunge, dan skuul hie ap dän uur Mäiden wäil bong weese. „Dät wol iek jädden dwo“, kwad Dutje, „man jie mouten mie uk wät Eed, Fjuur un Bräi reeke, dät iek dät uuthoolde kon un wät tou ieten häbe, un wan iek dan bong wäide, dan wolle jie uk goud wät häbe.“ „Dät skääst du häbe“, kwad die Huusholler, „Man paas ap, dät die die Düüwel nit ju Näkke bräkt!“ Sieuwns geen Dutje ätter dät Kastäil wäi, maakede sik een groot Fjuur un staalde deer aan Pot mäd Bräi ap. Twiske tweelich un een, as Dutje dän Bräi ap Fjuur hiede un deer bie siet un sik woormde, koom een Stämme fon boppe, ju ruup: „Iek faale!“ „Koast du nit teeuwe, iek häbe min Bräi noch nit kloor.“ „Iek faale!“, ruup dät noch insen. „Dan faal ieuwn tou, man faal mie nit in dän Pot!“ Mädeens koom aan Sark fon boppe deel un fäl tichte bie Dutje appe Gruund. Dutje waas nit bong, man ienkieksk, un hie wüül insen sjo, wät in dän Sark wäil oane waas. Hie eepende him un saach, dät aan dooden Mon deer oane waas, die heel ferfäärsen un stieuw waas. Hie noom him ruut un laide him oun’t Fjuur un daude him wier ap. Nu wüül Dutje him wät fon ju Jäärste reeke, man hie wüül nit iete un nit baale. Dutje fräigede him fuul, man hie oanterde niks. Uum Klokk een stuude die Doode ap un swieuwede truch ju Koomere un Dutje foulgede him. Hie swieuwede uut ju Koomere ruut, uk wäil truch uurswäkke, bit jo in aan Doodenkäller koomen. Hier bigon die Doode tou baalen un kwad: „Hier stounde tjo Bake mäd Jäild, do häbe iek in mien Lieuwendstied roane broacht un nit wier ruutbroacht oun dän gjuchten Mon, deeruum mout iek nu so swieuwje twiske Heemel un Äide un hier in dät Kastäil spoukje, so laange, bit dät Jäild oun dän gjuchten Mon kumt, dän dät heert. Een Bak heert min Suun, dän lieuwenden Greeuwe, dät twäide heert do Äärme un dät trääde heert neemens, man ju skäl dien weese, wan du do bee uur oun dän gjuchten Mon brangst, un däst du dät, dan bäst du riek nouch un mie un ju Waareld is fon’t Spoukjen ouholpen. It is noch naan faar die lieuwend uut dät Kastäil ruut keemen, man du bäst ünner een Glukshäid ap ju Waareld keemen, un iek doarste mie nit oun die fergriepe, uurs hiede iek die ju Näkke uumetraald. Un toun Teeken, dät do die leeuwe, wol iek die do Kaaie tou do Bake reeke.“ As hie dät däin hiede, waas die Jeest wääge. Dutje geen mäd do Kummen tourääch un sätte sik wier oun’t Fjuur un eet, wan hie Smaacht kreech, wät Bräi. Ap dän foulgjenden Mäiden koom die Huusholler wier un toachte niks uurs, as dät die Düüwel al uus gouden Dutje ju Näkke breeken hiede, man wät maakede hie faar Oogene, as hie Dutje lieuwend, fluch un nät oun’t Fjuur sittend saach. Dutje tällde him, wo dät tougeen waas, un wät mäd do Bake waas, un dät die doode Greeuwe die Jeest ween hiede un him do Kaaie raat hiede. Nu geenen jo in dän Käller, haalden dät Jäild, broachten dät oun dän gjuchten Mon, un deer waas dät Spoukjen faarbie, man Dutje waas noch aaltied nit bong, daach hiede hie moor as nouch Jäild, aan Tjoonst tou bitaaljen, die sin Faar älken Ieuwnd dät Bjoor broachte.

Päit, die meende, dät Bongwäiden waas een Hondwierk (een änelk Tälster) Deer waas insen aan Mon, die hiet Päit, un uumdät hie uurs neen Hondwierk ferstuude, meende hie, hie kuud eenfach leere, bong tou weese, un dät waas je wäil neen stuur Hondwierk. Hie maakede sik also ap un geen tou dän Pestoor un fräigede him, wier hie dät wäil leere kuud, un die Pestoor kwad, dät skuul Päit wäil fonsäärm leere, wan hie tjo Naachte laang in ju Säärke ienspeerd waas. In düsse Säärke spoukede nämelk ju Dochter fon aan Greeuwe, ju älkunaan blouderch slaachtede, die twiske tweelich un een snaagens inne Säärke waas. Päit maakede sik also sieuwns in n Säärkenboudem een Gat, wier hie sik oane ferstatte, un – gjucht! – ju Ärskienenge, as hie um Klokk tweelich uut dän Doodenkäller koom, foont him nit, eerste, as ju kuut faar een wier tourääch ätter ju Luuke in dän Boudem geen, fäl uur Päit sien Gat, un ju wüül him juust bie do Fäite pakje, as dät al Klokk een sluuch, do moaste ju sik bi’ielje, dät ju wier in hieren Doodenkäller koom, un Päit uurlieuwede ju Naacht. Faar ju foulgjende Naacht moaste sik Päit uurswät uuttaanke, uumdät die Jeest seeker nu ätter Gate in dän Säärkeboudem soachte. Also klieuwerde Päit boppe ap dän Altar, wilst die Jeest aaltied blot appe Gruund ätter him soachte, man as deer niks waas, keek hie daach moal ätter boppe, saach ätter n Tied uk Päit deer boppe sitte, man as die Jeest him juust pakje wüül, sluuch dät wier Klokk een, un die Jeest moaste fon him ouläite. Do toachte sik Päit: „Touken Naacht wol iek hier fon’t Spoukjen ouhälpe“, un hie hiede sik uk al aan Plaan maaked, wo dät tougunge skuul. Hie sätte sik sieuwns bääte ju Luuke, un as ju Greeuwendochter ju Luuke eepende, waas hie deer fon ferbuurgen, un as ju inne Säärke ätter him soachte, geen hie in dän Doodenkäller un hielt ju Luuke ticht. Nu moaste ju spoukjende Greeuwendochter buute blieuwe un kreech smäidens ju Sunne ou, un deermäd waas hier fon’t Spoukjen ouholpen. Man Päit foont in dän Doodenkäller so fuul Jäild, dät hie neen Hondwierk moor tou leeren hougede. Jiere leeter, as Päit hilked hiede, fersoachte sien Wieuwmaanske nu daach, him dät Bongjen bietoubrangen. Ju koopede masse Gäise un liet do uut aan Säk freete, bit do dät uurs nit moor koanden, un dan statte ju hieren Mon in dän Säk, un as nu do Gäise mäd hieren Smaacht uur dän Säk wäi fällen, deer ruup Päit ful Nood uut, hie hiede dät Bongjen nu leerd, un ju skuul him ruut läite.

Die Pestoor un sin Koaster Deer waas insen aan Pestoor, die hiede sien Swien sloachted, un koom deer smäidens ätter’n Koaster inne Säärke. Die Pestoor kwed toun Koaster: „Koaster, iek häbe määrlich mien Swien sloachted.“ „Dät is je goud, Heer Pestoor, hiede dät uk goud Späk?“ „Dät gungt wäil oun, man dät is it nit, wät iek kweede wüül.“ „Nu wät is it?“, kwad die Koaster. „Aal do Ljuude häbe mie aan Broade broacht, un skäl iek do aal wier aan skikje, so bän iek mien heel Swien loos.“, oanterde die Pestoor. „Wo Jie dät maakje, dät wol iek jou wäil kweede; Jie läite seeuwns Jou Swien laang foare Doore hongje un mäiden ädder kweede Jie, Jou Swien waas Jou stuulen, dan brange do Ljuude deer noch wät tou.“ „Dät is aan gouden Foarsleek“, kwad die Pestoor. Ap n foulgjenden Mäiden koom die Pestoor wier toun Koaster inne Säärke: „Koaster, mien Swien is mie stuulen.“ „Jee, Heer Pestoor, deer blieuwet man bie, fääre häbe Jie niks tou kweeden.“, oanterde die Koaster. „Noa, mien Swien is mie äächt un wuddelk stuulen.“ „Jee, jee, so is’t aal gjucht, deer blieuwet man bie.“ Die Pestoor moate kweede, wät hie wüül, die Koaster waas un bleeuw deerbie; man dät koom dän Pestoor daach so foar, as hiede die Koaster dät Swien, uumdät hie so boald hiede inne Säärke. Kuute Tied ätters hiede dän Koaster sin Wäänt suk een litje Doabe moaked ap n Särkhoafun hiede deer Woater oanejeeten, deer häuw hie mäd aan Stok ap un soang: „Hoho, min Baabe, bääte’t Holt, Häd n Pestoor sien Swien in’t Soalt.“ As die Wäänt dät soang, koom die Pestoor deer juust ap uumetou. „Wäänt, wät sjungst du deer?“ Do ferjoagede sik die Wäänt, as wan hie dän Düüwel tou sjoon kreegen hied, un kwad: „Och niks.“ „Sjung gau noch insen, wät du soangen häst, af iek slo die dood.“, uumdät die Pestoor dät noch nit gjucht fersteen hiede. Do kreech die Wäänt suk aan Skräk, dät hie dät sälge noch insen soang. „Wan iek mäiden inne Säärke fon die aaskje, tou sjungen“, kwad die Pestoor, „dan skääst du mie dissen litjen Song noch insen sjunge“, un roate dän Wäänt aan Rieksdoaler, man wan hie’t nit soang, dan wüül hie him doodslo. Die Pestoor geen wääge, un die Wäänt ätter Huus wai un wees sin Foar dät Stuk Jäild un kwad: „Baabe, kiek,“ un saach deer gjucht bliede bie uut. „Wier häst du dät kreeken?“ „Dät häd die Pestoor mie däin.“ „Wierfoar?“ „Iek skäl inne Säärke sjunge: Hoho, min Baabe, bääte’t Holt, Häd n Pestoor sien Swien in’t Soalt.“ „Wänt, die skäl die Düüwel hoalje, wan du dät sjungst, täiw, iek wol die uurs wät biebrange, wät du sjunge skääst.“ „Jee, Baabe, wät skäl iek sjunge, wan die Pestoor fon mie aaket, dät iek sjunge skäl?“ „Wan die Pestoor die aasket, skääst du sjunge: Die Dai, die is so bliedskupsriek, foar aal do Kreatuuren, uus Heer Pestoor, die Jöäkel, kiek, ferköäkelt hier do Buuren. Dän Sundai deer ätter, as die Pestoor un do Ljuude inne Säärke wieren, un die Pestoor do Bäidene unnergjuchtede, do broachte hie’t roane, dät do Ljuude so kwood wieren, un kwad: „Hier dissen litjen Wäänt wol ju Weerhaid kweede, wät stuuns hier in dät Täärp böärd is; Wäänt, fang man oun!“ Deer bigon die Wäänt, tou sjungen: „Die Dai, die is so bliedskupsriek…“ un so fääre. „Wäänt, wäl häd die dät kweeden?“ Do kwad die Wäänt: „Min Baabe häd kweeden, iek skäl so sjunge.“ Do laacheden sik do Ljuude bolde dood, un die Pestoor saach uut, as wan die Düüwel in him seet,un wiste nit, wät hie deertou kweede skuul, as die Wäänt dät soang. Nu toachte die Pestoor aaltied, dät die Koaster dät Swien hiede, man hie wiste’t noch nit seküür. Do fräigede hie sien Muur, wo hie dät wäil biginne skuul, dät hie’t seküür ruutfiende kuud, af die Koaster dät Swien hiede af nit. Do kwad sien Muur: „Gung ätter n Koaster un kwä’ him, du kreechst däälich grooten Bisäik, un dät die dien groot Skap in n Wai stuude, af wie dät nit däälich in sien Huus bierge kuud. Dät kon die die Koaster nit ouslo, und an koast du mie deer iensluute un mie waidreege läite, dan kon iek wäil ruutfiende, af hie dät Swien häd af nit.“ „Dät skäl böäre“, kwad die Pestoor, geen ätter n Koaster wai un diede so, as sien Muur him kweeden hiede. Do kwad die Koaster: „Dät kon wäil oungunge, Ploats nouch.“ „Man iek kon dät Skap nit aleenich dreege, kuuden Jie mie deer tou hälpe?“ „Wääruume nit?“ oanterde die Koaster, „Iek wol mee ounfoatje.“ Do broachten jo dät Skap ätter n Koaster sien Huus, mäd dän Pestoor sien Muur. Tou Middai, as dät oun’t Späkdeelen geen, do kwad aan Wäänt: „Uus Hinnerk häd een gratter Stuk as iek, iek mai uk suk n groot Stuk häbe. Do kwad deer noch aan: „Iek mai uk suk n groot Stuk häbe.“ Deer ap kwad die Koaster tou sien Wieuwmoanske, ju dät apdeelde: „Reek do Wäänte älken noch een Stukl, die Pestoor häd noch moor Späk.“ „So, so“, kwad dän Pestoor sien Muur, „Nu bän iek uurtjuuged, dät die Koaster uus Swien stuulen häd; waas iek nu man wier in Huus.“ Man ju moaste nu noch bit tou n Eeuwnd sitte un kuud dät Hostjen nit läite, un hiede Hunger, un ju Tied wude hier loang, bit die Eeuwnd koom. Uurloang geen die Koaster in sitte, liede sik mäd dän Stoul oun’t Skap un wüül släipe. Do keem hier dät Hostjen ap un ju hostede. „Wät Düüwel“, toachte die Koaster, „Wät sit deer oane?“ Hie spitsede sien Ooren un lusterde as een Mutswien, dät deer heerd, wo Boonen kranseld wäide. Do hostede ju noch insen. „Soso“, toachte die Koaster, „sitst du oolde Häkse deer oane? Die skäl daach die Düüwel!“ Hie geen un soachte aal do Koaie touhoope, do hie hiede, Säärkenkoaie un sien oaine, af deer nit aan paasje wüül, un gjucht, deer kreech hie dät mäd eepen. As die Koaster saach, dät deer dän Pestoor sien Muur oane siet, wude hie dul un ful, so läip, dät hie een Fjuurtonge noom un hier deer fout mäd doodsluuch. Wäkken Räid nu? Hie uurlaide een Tied loang, dan noom hie een Antje Mätwust un statte hier dät ijnne Strot, as wan ju sik deer oun fersluuked hiede, un sätte hier wier tourääch, ljoo un nät, un sloot dät Skap wier ticht. Seeuwns koom die Pestoor un kwad: „Min Bisäik is wääg geen, nu mai iek mien Skab wier häbe, wüülen Jie noch insen mee ounfoatje?“ „Jee, fonsäärm, Heer Pestoor, dät wol iek dwo.“ Do broachten do bee dät Skap wier ätter n Pestoor sien Huus wai, un as jo deer wai koomen, roat die Pestoor dän Koaster n Sluk mee appe Raise, un deermäd ap Wiersjoon. So gau as die Koaster nu wääge waas, sloot die Pestoor dät Skap wier eepen un wüül wiete, wät dät bie n Koaster roat häd, man wät keek hie ap, as ju dood waas un n Stuk Wust inne Strot hiede. Wät waas nu tou dwoon? Man ju waas insen dood, un hie toachte uurs niks, as dät ju een Stuk Wust meenuumen hiede un sik deeroun dood ieten hiede. Do geen hie wier ätter n Koaster wai un kwad: „Koaster, een skräkkelk Uungluk is in mien Huus böärd! Toanket Jou, mien Muur häd sik oun een Stuk Wust dood ieten!“ „Läip nouch, Heer Pestoor, man daach, wan ju dood is, mout ju bigreeuwn wäide.“ Deer aaskede die Pestoor fon dän Koaster, dät hie hier bigreeuwe skuul. „Jee, Heer Pestoor, dät wol iek wäil dwo, wan jie mie aan Säk reeke!“ Do kreech die Koaster dät oolde Wieuw in aan Säk un geen deer mäd ätter Huus wai. Un die Pestoor hiede juust seeuwns suurd, un wüül ap n foulgjenden Mäiden boakje, un dät wisde die Koaster, un Brood hiede hie – Goad beeter’t – uk nit. Do geen hie snoagens ätter’n Koaster, noom dän Koaster sien oolde Muur un geen deermäd ätter n Koaster sien Boakhuus, staalde hier bie dän Baktroach deel un statte hier do Ierme bit oun do Älboogen in dän Dee, as wan ju dän Dee knatte. Ap n foulgjenden Mäiden, as dän Pestoor sien Fauenen koomen un dän Dee in Broode apmoakje wüülen, do stuude al dän Pestoor sien Muur bie’t kneeden. Do ferfierden jo sik, as wan jo een mädde Peel foare Kop kreegen hieden, koomen ap n Pestoor uumetou un kwieden: „Heer Pestoor, jou Muur is wier keemen un knat dän Dee, dät dät grummeld un skrabet.“ Do jumpede die Pestoor fon’t Bääd ou un deer wai, un dan stuude ju wuddelk bie’t Dee-Kneeden. Do skikkede die Pestoor een fon sien Fauenen ätter’n Koaster wai, ju skuul dän Koaster hoalje. As die Koaster koom, kwad die Pestoor: „Koaster, häbe Jie mien Muur nit bigreeuwn? Af fielicht nit joop nouch? Ju is wier keemen un staant deer bie’t Kneeden.“ „Daach, iek häbe hier bigreeuwn, as aal do Ljuude bigreeuwn wäide, dät ferstoant sik.“ „Dan niemet hier noch insen mee, man ju skäl joop nouch bigreeuwn wäide, dät ju nit moor wier kumt.“ „Dät skäl böäre, Heer Pestoor.“ „Die Dee mout nu kloor moaked wäide, kwad die Pestoor tou sien Fauenen, hie kon daach nit in n Troach lääse blieuwe. Do kwad een Fauene: „Jee, wan die Heer deer wät fon iete wol, mintwain, man iek iete deer niks fon!“ „Un iek uk nit.“, kwad ju uur. „Un iek iete deer niks vfon, un kriege iek uk träin Deege niks.“, kwad die Wäänt. „Jee, wät skäl iek dan deer mäd dwo, die Dee kon daach nit ferdierwe“, kwad die Pestoor. „Toun wäägesmieten is hie daach tou goud tou, kwad die Koaster, „iek wu’ him nieme, do Bäidene iete do rauelk wät fon wäch, dät wiete do je nit.“ Nu boakede die Koaster dän Dee un hiede Brood un Späk, man neen Flask. Man die Pestoor hiede aan fatten Okse appe Toal stounde, deer woaterde him ju Muule ätter. Do geen hie seeuwns wai un liet sik in n Pestoor sien Huus iensluute, un as hie snoagens meende, dät jo aal inne Släip wieren, sneed hie dän Okse dän Hoals ou, dan geen hie un hoalde dän Pestoor sien Muur un sätte hier deer inne Hurke bie deel un roate hier dät Soaks inne Hounde un dät skäärpe Eende inne Hoals fon dän Okse, as wan ju him dän Hoals ousnieden hiede. As do Tjoonste smäidens appe Toal wieren un dät seegen, dät ju dän Okse sloachted hiede, koomen jo ätter’n Pestoor un kwieden: „Wät kweede Jie nu, Heer Pestoor, Jou Muur is wierkeemen un häd uus fatten Okse dän Hoals ousnieden. Die Pestoor ap do Beene, mäd niks as n Nachthoamed oun, un dät oolde Wieuw waas deer oun’t Fucheljen. Do moaste die Koaster deer wier wai. „Nu häbe Jie mien Muur daach nit joop nouch bigreeuwn; bikieket Jou moal dät Uungluk, do is ju wierkeemen un häd min froaien Okse dän Hoals ousnieden; uumdät Jie hier nit joop nouch bigreeuwn häbe. So bihoolde iek appe Duur nit Fäi inne Stal noch Brood in’t Skap!“ „Nu, Heer Pestoor, dit Moal konnen Jie deer ap reekenje, dät iek hier joop nouch bigreeuwe wol; nu skäl ju uk nit wierkuume, un kumt ju daach wier, so wol iek dän Skoad, die deeruut äntstoant, bitoalje.“ Do kwad die Pestoor tou dän Knächt: „Nu loop gau toun Sloachter, dät hie dän Okse tou Eende sloachtet un dät Flask foar n Winter tougjucht moaket. Do kwad die Knächt: „Jee, wät skäl dät dan, konnen Jie dän Okse aleenich apiete? Wie iete deer niks fon.“ „Jee, wät dwo wie dan deermäd? Dän Okse do Huunde foar tou smieten,deer is dät Flask daach tou goud tou.“ „Jee, Heer, deer is die Okse daach tou goud tou, man wan Jie him mie reeke un iek saach, dät iek him apieten kriege? Mien Wieuwmoanske un mien Bäidene wiete daach nit, dät Jou Muur him sloachted häd, un dan konnen jo uk fon wain Jou Muur sunner Suurgen weese.“ Dät hiede hie goud kweeden un kreech fon dän Pestoor dän Okse uk noch. Die Koaster hiede nu Späk, Brood un Flask, man hie hiede noch nit aal, hie hiede nämelk noch naan Kool. „Wo fangst du dät nu oun, Koaster?“, kwad hie tou sik säärm, as hie mäd dän Pestoor sien Muur in n Säk ätter Huus wai geen. Do saach hie, dät aan Buur n heelen Bält Buuskool ap n Fäild hiede. „Düüwel, dät kumt die lain!“, kwad hie tou sik säärm, un do geen hie wai un broachte dän Pestoor sien Muur in dän Kool, sätte hier inne Hurke deel, dät groote Soaks in een Hounde un in ju uur aan Koolkop, as wan ju him ousniede wüül. Ap n foulgjenden Mäiden, as die Buur apkoom un in sin Kool kiekje wüül, saach hie deer een oold Wieuw oane. Do toankt hie: „Düüwel, wät is dan deer?“, nimt aan Stehen, smit deer ätter un träft hier, dät ju uumefaalt. „Dät waas nit aal mis.“, kwäd die Buur, man wät ferjoaget hie sik, as hie bääte sik aan roupe heert: „Wät, Düüwel, Buur, moakest du deer? Du häst je wis un weer uus Pestoor sien Muur dood smieten!“ Dät waas die Koaster, die waas deer wai keemen, uum tou kiekjen, wät die Kool un dän Pestoor sien Muur moakeden. Do kwad die Buur: „M’räi’-Joosäp, swieg stil, iek bidje die uum Goddes Wille, kwä’ deer niks fon, iek wol die uk jädden deerfoar bitoalje, wät wolt du häbe? Iek wol die n Rieksdoaler reeke!“ „Och wät, Rieksdoaler! Wan du mie aal dän Kool rakst, dan wol iek stil swiege, uurs nit.“ „Jee nu“, kwad die Buur, „Wan’t uurs nit kon, dan hoale him ou.“ Nu hiede die Koaster Späk, Brood, Flask un Kool un do moakede hie, dät hie dät oolde Wieuw unner ju Äide kreech, uumdät ju al träin Deege dood waas.

Die Mon un dät Koolich (Uut Skäddel) Deer waas insen aan Mon kraank, man daach nit so gjucht läip. Do Ljüüde, do ätter him wäi koomen, kwieden, hie skuul ätter n Dokter wäi, uurs kuud deer een läipe Kraankhaid uut äntstounde. Deer heerde hie ap un geen ätter ju Stääd wäi, wier die Dokter waas, dän tälde hie sien Kraankhaid, wät him failde. Do kwad die Dokter: „Uut Jou Kraankhaid kon iek nit klouk wäide, iek mout Jou Waater sjo.“ „Wät faar’n Waater?“ „Urin.“ „O, dät kon iek bolde häbe, reeket mie man n Glääs!“ Deer geen hie mäd ätter n Dokter sin Stal un wisde nit, dät it juust fon sien aaine Pisse weese moaste, un as hie saach, dät dän Dokter sien Kuu meech, hielt hie deer dät Glääs ünner, un ful waas it. Do geen hie wier mäd ätter n Dokter sien Stoowe wäi. „Hier is it, Heer Dokter.“ As die Dokter dät Glääs mäd ju Miege saach, bigon hie tou skäddekopjen, look do Skulleren uumehooch un kwad: „Dät sjucht mäd Jou läip uut, ljoowen Mon, Jie häbe een Koolich in n Lieuw.“ – uumdät ju Kuu, wier die Mon ju Miege fon hiede, dreegend waas. „Een Koolich? Is deer dan neen Hälpe foar mie, dät iek dät loos wäide?“ „Iek weet deer neen Middel juun.“ „Dan mäi Goad mie hälpe, Gouden Däi“ un deermäd geen hie wääge. As hie uut ju Stääd ruut waas un ap dät Täärp uumetou, wier hie fon koom, bigon’t al tjuusterch tou wäiden. Nu moaste hie oun n Galge foarbie, wier juust noch aan oun hong, die goude Stöäwele oun do Fäite hieden, un die Mon wüül do häbe un look dän aphongden do Stöäwele uut. Hie wüül do ounluuke un saach, dät hie do Beene fon dän Aphongden ünner do Kniebele oubreeken hiede un do Beene deer noch oane wieren. „In Huus“, kwad hie tou sik säärm, „nieme iek aan Fjuurhouk, deer wol iek je wäil do Beene mäd ruutkriege. Man hoast kreech hie do nit ruut un moaste do Stöäwele dreege. Nu waas dät tjuusterch un koold, un bolde kuud die Mon dän Wäi nit moor sjo, ferron sik un hiede sik wäil bolde do Toonen oufäärsen, wan hie nit mädeens inne Fierte Ljaacht blouked hiede. Deer geen hie ap uumetou un koom bliede bie een Buurenhuus oun. „Grummel un Laai!“, toachte hie sik, „Iek mout do Stöäwele mäd do Beene bääte inne Säk roane stopje, dät die Buur him nit sjo kon“, ferstoppede do Stöäwele in dän Säk, kloppede, un die Buur koom ruut. „Gouden Eeuwnd“, kwad die Kraanke tou dän Buur, „Wier bän iek in ju Waareld?“ Do tällde him die Buur, wier hie waas, un die Kraanke oanterde: „Dan kon iek eeauch nit wier ’tr’uus wäi kuume. Man dät is Winter, un iek kon buute nit släipe, wolle Jie mie fielicht nachel bie Jou apnieme? – Goddes Kjuus, mien Wieuwmaanske, ju wol sik suurgje, wan iek nit kuume – man buute wol iek ferfjoose, dät is läip koold, un Ieten mout iek uk häbe.“ „Na wan’t so is, dan mouten wie die je apnieme, un Ieten skääst du uk häbe.“ Man uumdät hie wäägen dän Mon sien – eegentelk wain ju Keelde – triljende Stämme toachte, dät die dronken waas, kwad hie: „Man een Bääd krichst du nit, du koast deer bääte in dät Huk släipe.“ „Jäi, wan’t uurs nit kon, dan mout dät so weese, as’t kon.“, kwad die Mon. Ätter dät hie wät tou ieten kreegen hiede, geen hie tou släipen in dät Huk. Hie nässelde sik wät in’t Sträi ien, noom sien näie Stöäwele uut dän Säk un bikeek him un waas bliede, dät hie sukke näie Stöäwele hiede, sukke hiede hie in sien Lieuwendstied noch nit häiwed. As hie sik sääk kieked hiede, sätte hie sik deel, sin Säk ünner n Kop, beedede noch n poor Moal „Uus Faar“ un een poor Moal „Groited skääst du weese, Maria“, un deermäd sliep hie ien, un hie waas uk fon aan Kenunneskoat nit wier apwoaked. Uk die Buur waas intwiske ap Bääd geen, un as hie n Sät ap Bääd liech, heerde hie medeens een Stäänen monken do Bäiste, un deer skuul een Kuu meelk wäide, un deeruum woakede hie sin Knächt, Jan, ap un hoalde mäd him dät junge Koolich fon ju Kuu. „Wierwäi skällen wie dät Koolich nu brange?“, fräigede die Buur sin Knächt, „In dät Huk, wier wie do Koolige normoal wäi dwo, lait die Mon.“ Do kwad die Knächt, uumdät hie uk toachte, die Kraanke waas dronken: „Och wät, die Dronkene! Deer lääse wie een Koolich jieuwnske dät uur.“ So dieden jo dät dan uk. Smäidens, as dät ljaacht wude, waakede dät Koolich ap, un uumdät dät noch nit so goud loope kuud, strumpelde dät fout uur dän Mon. Die Mon waakede ap, keek uum sik. „Böö!“, kwad dät Koolich. Do meende die Mon, hie hiede dät Koolich kreegen, ferjaagede sik läip, noom sin Säk appe Näkke, ron wääge un ferjiet in Goddes Noome do Stöäwele wier do Beene oane wieren. As die Buur ap do Beene koom, geen hie un keek insen, af die Mon deer noch liech, man hie saach deer bloot noch dät Koolich un do Stöäwele mäd do Beene. Do toachte hie sik, seküür hiede dät Koolich dän Mon apfreeten! Also waas toufäärme dät Koolich in dän Mon un dan die Mon in dät Koolich.

Ätter-’t Noude-wäi Deer waas insen aan Skipper, die hiede sien Skip ferlädden. Ferträt geen hie ap n Stround wäi un wier, toachte ätter uur sin Läst ätter un uurlaide, af hie’t woogje doarste, mäd dän Räst fon sien Fermuugen een näi Skip tou koopjen. Deer koom him aan litsjen swooten Huund toumäite, die boalde him Moud tou un kwad: „Läit die man n näi Skip baue; man wan dät ounuumen wäide skäl, wol iek meegunge, un älk Stuk Holt, wier iek oun miege, skäl truch uurs een ärsät wäide.“ Die Skipper foatede Fertjouen un liet een näi Skip apsätte. Un as dät kloor waas un ounuumen wäide skuul, ärskeen uk die Huund wier, un älk Stuk Holt, wier hie oun meech, wude uutskeeten un moaste truch uurs een ärsät wäide. Ätters wude dät Skip fon n Stoapel lät un die Skipper naamde it Ätter-’t-Noude-wäi. As die Skipper ap sien fäärme Fierd geen un in See statte, geen die Huund mee ap dät Skip un kwad tou dän Skipper, hie skuul aaltied ätter’t Noude wäi fiere, so as die Noome fon dät Skip dät kwad. Die Skipper fertjoude dän Huund un fierde aaltied ätter’t Noude wäi. Ätter n Sät koomen jo oun een fraamde Kuste. Do kwad die Huund toun Skipper: „Stieg uut un gung ätter ju Stääd wäi. Ap dän Wäi wol die een Wieuw toumäite kuume, ju wol die aisje un pooije, man du duurst niks kweede, du moast hier swiegend ouweerje, un wan du die uurs nit hälpe koast, mäist du hier doodje.“ Die Skipper geen oun Lound, un hie moaste dät Wieuw doodje, uumdät hie sik uurs nit juun hier weerje kuud. Juust so geen dät oun n twäiden un trääden Däi, un älk Moal moaste die Skipper dät Wieuw, dät him toumäite koom, doodje. Man as die Kaptäin ap n trääden Däi wier ätter sien Skip wäi koom, waas die Huund ferswuunen, un insteede fon him foont hie aan froaien jungen Mon, uumdät die Huund aan ferwonskeden Prins ween hiede, dän nu ouholpen waas. Un do, do him ferwonsked hieden, hieden do tjo Wieuwljüüde ween, een waas dän Prins sien Stäifmuur, do bee uur sien Süstere. Die Prins geen nu mäd dän Skipper ätter ju Stääd wäi, dät waas ju Haudstääd fon dät Riek, wier dän Prins sin Faar as Keening uur häärskede. Hier wuden jo mäd groote Bliedskup apnuumen, un die Keening hiede uur dän wier fuunenen Suun Wieuwmaanske un Dochtere ferjeeten. As die Skipper läiweloa wier ätter Huus wäi wüül, wude hie riek biskoankt äntlät. Die Prins raate him noch aan Räid un wikkede: „Wan du wier in Huus bäst, dan lai dien Skip ap n Waal un läit it tunnerch wäide un ferrootje uumdät it bie ju fäärme Fierd, ju deer wier mäd maaked wäd, ap n Gruund gunge skäl.“ Die Skipper bifoulgede dän Räid. Hie laide dät Skip ap n Waal un wüül it ferrootje läite. Uk hiede hie fon dän Keening so fuul Jäild kreegen, dät hie faar sien Lieuwendstied nouch faar sik un sien hiede. Man dän Stjuurmon ferträtte it, dät dät froaie Skip so fergunge skuul, un hie koopede i tun statte deermäd in See. Een Tied laang geen ju Fierd goud, un die Stjuurmon, die nu Kaptäin waas, meende al, dät waas niks mäd ju Wikkeräi fon dän Prins. Man as hie midde ap ju hooge See koom, duukeden tjo dookerge Wieuwljüüde uut dät Waater ap un looken dät Skip mäd Mon un Muus inne Jüpte. Dät wieren do tjo Wieuwljüüde, do dän Prins ferwonsked hieden, un do die oolde Kaptäin dooded hiede.

Dät sünt do Seelter Tälstere, do Strackerjan apskrieuwen hiede. Moor, t.B. dät bikoande Tälster fon ju Klokke inne Krätseldoabe, is bie Minssen tou fienden.